Dotychczasowe życie Teodora, mimo że krótkie to pasmo samych nieszczęść......

Powiedzieć, że nie zaznał ludzkiej dobroci to jak nic nie powiedzieć. Owszem, on doskonale zna człowieka i jego okrucieństwo. Można to wywnioskować z ilości śrutu w jego ciele oraz po przerażającym wychudzeniu.

Nie wiemy jak nazwać cZŁOwieka, który robi takie rzeczy. Kota raczej z puszką pomylić się nie da.

Czasem zastanawiamy się czy wbiegnięcie pod rozpędzony samochód nie było próbą zakończenia cierpienia.

Na szczęście to również mu nie wyszło…..

Kierowcą była wolontariuszka, która niezwłocznie zawiozła worek kości zwany kotem do lecznicy weterynaryjnej. Tam po raz pierwszy dostał swoje JA, dostał imię i odrobinę ludzkiej empatii, której nigdy wcześniej nie doświadczył. 

Przybył w opłakanym stanie. Poturbowany, poraniony, wychudzony, zaropiały.

Trafił do szpitala, gdzie rozpoczęła się walka o jego zdrowie. Przeszedł szereg badań i dostał tony leków.

Zaledwie po pierwszej dobie, gdy jego stan się ustabilizował okazało się, że posiada cały katalog zjadających go od środka pasożytów.

Po dokładnych badaniach krwi usłyszeliśmy diagnozę, która może, ALE nie MUSI być wyrokiem. Brzmi ona FIV….

„Proszę Pani takie koty się usypia” – to kiedyś usłyszeliśmy…

Czy naprawdę tak ma się skończyć?!

My się na to nie godzimy.

Niestety jego leczenie będzie bardzo kosztowne. Są to koszty, których nie jesteśmy w stanie sami pokryć.

Każda, nawet najmniejsza wpłata jest na wagę złota.

Błagamy o pomoc.