Nazywam się Paweł. Prowadzę firmę transportową – jeżdżę od 18 lat.

Mam żonę, dwóch synów, kredyt, ogromną determinację… i jedną historię, która przewróciła wszystko do góry nogami.

Rok temu inny kierowca uderzył we mnie na autostradzie.

Auto + laweta – mój jedyny środek do zarobku – zostało rozbite. Szkoda: 67 000 zł.

Ubezpieczalnia wypłaciła tylko 13 000 zł plus wrak 4.900 zl a lawete aluminiową która została podjęta na skutek uderzenia też tylko na 3000 zł

Nie chciałem stracić klientów, więc przez kilka miesięcy wynajmowałem busa i lawetę, żeby zarobić cokolwiek. Płaciłem co tydzień. Długi rosły. Auto powoli próbowałem naprawiać z własnych środków.

Laweta niestety pożyczam dalej co tydzień gdyż tamtej nie nosi tak łatwo wyciąć kawałka aluminiowego i złapać żeby nie stracić homologacji i od roku czasu dalej stoi rozbita.

Dziś mam mechanicznie sprawny samochód, ale blacharsko – wygląda jak wyciągnięty ze złomu.

Przez wygląd auta straciłem zlecenia, kontrole drogowe mam 3 razy w miesiącu.

Mam zadłużenie w ZUS-ie, kredyt do spłaty, niepewność każdego dnia.

Nie zbieram na nowe auto z salonu. Zbieram tylko na odzyskanie tego, co sam zainwestowałem.

Żeby nie wstydzić się, gdy podjeżdżam do klienta. Żeby nie musieć wybierać między życiem, a robotą.

Zainwestowałem ponad 150 000 zł – nie dla wygody, tylko żeby nie zrezygnować z życia i pracy. Koszty prawników w dużej nic nie zrobili a obiecali co innego i tak dalej.

Jeśli możesz – dorzuć 1 zł, 1 euro.

Dla Ciebie to kawa. Dla mnie to cegiełka do godności, która powoli zaczyna mi się kruszyć.

Dziękuję, jeśli przeczytałeś. Dziękuję podwójnie, jeśli pomożesz.