Nie proszę o luksus – proszę o szansę, by dalej walczyć.

Mam na imię Aleksandra. Samodzielnie wychowuję czworo dzieci. Prowadzę jednoosobową firmę transportową. Nie mam majątku, nie mam oszczędności. Mam tylko dzieci, ogromną odpowiedzialność i serce, które każdego dnia daje z siebie wszystko, choć od dawna jest zmęczone walką.

To nie jest tylko historia o długach. To historia kobiety, która uciekła z toksycznego związku. Odeszłam z miejsca, gdzie krzyk był codziennością, a milczenie bolało jeszcze bardziej. Zabrałam dzieci i zaczęłam od zera z drżącymi dłońmi, pustym kontem i sercem w kawałkach. Nie dlatego, że byłam silna.

Dlatego, że nie mogłam już dłużej milczeć. I że musiałam ocalić naszą przyszłość.

Najstarsza córka ze względu na swoje trudności musi mieszkać i uczyć się w innym mieście - to generuje dodatkowe, stałe koszty, ale nie miałam wyboru. Pozostała trójka jest ze mną – wymagają opieki, czułości, obecności. A ja próbuję to wszystko pogodzić z prowadzeniem działalności, która chwilowo przestała wystarczać na przetrwanie.

Każdy miesiąc to walka o to, by wystarczyło: na żłobek, przedszkole, paliwo, leki, prąd, wodę, jedzenie… by dzieci nie poczuły, jak bardzo balansuję na krawędzi.

Mam zadłużenie wobec ZUS i Urzędu Skarbowego i wielu komorników. Nie uciekam od odpowiedzialności - złożyłam wniosek o raty w US, chcę wszystko spłacić. Ale jeśli teraz urząd zajmie moją fakturę – wszystko się zawali.

Nie będę miała jak pracować.

Nie zapłacę za dom.

Nie zapłacę za żłobek i przedszkole.

Nie kupię jedzenia.

Zostaniemy z niczym.

To nie będzie tylko upadek firmy. To będzie początek końca wszystkiego, co z takim trudem utrzymuję. Kolejne długi. Kolejne dramaty. Kolejna walka, której mogę już nie wygrać.

Czasem nocą, gdy dzieci już śpią, siedzę w ciszy i próbuję się nie rozpaść. Patrzę na nie i myślę: „Muszę. Dla nich muszę się podnieść, nawet jeśli ledwo stoję.” Coraz częściej nie mam już siły płakać. Po prostu… robię sobie herbatę i szukam kolejnego sposobu, by nie pozwolić temu światu runąć.

Nie proszę o wiele.

Nie chcę niczego za darmo.

Chcę tylko jednej rzeczy: szansy.

Szansy na chwilę oddechu.

Na to, by uregulować zobowiązania i odzyskać kontrolę. By nie stracić wszystkiego przez jedno pismo z urzędu. By móc dalej pracować, zarabiać, żyć i być dla swoich dzieci tym, kim naprawdę chcę być – spokojną, bezpieczną mamą.

Z całego serca proszę - jeśli możesz, pomóż. Dorzuć choćby symboliczną złotówkę. Jeśli nie możesz - udostępnij. Każdy gest ma znaczenie.

Jeśli to czytasz - dziękuję.

Jesteś dla mnie światłem w ciemności.

Może nawet nie wiesz, jak bardzo Twoja pomoc może odmienić

czyjeś życie.

Ale ja wiem.

Jeśli ktoś z Państwa - poza pomocą poprzez zbiórkę - miałby możliwość wsparcia mnie w formie uczciwej pożyczki na umowę cywilną, byłabym ogromnie wdzięczna.

Ze względu na trudną historię kredytową nie mogę uzyskać pomocy w banku, mimo że prowadzę działalność, mam realne przychody i jestem gotowa regularnie spłacać zobowiązanie.

Taka forma wsparcia - nawet częściowa - mogłaby uchronić mnie i moje dzieci przed całkowitą utratą środków do życia i pomóc mi zakończyć spiralę zadłużenia.

Jeśli znasz kogoś, kto miałby możliwość pomóc w ten sposób lub sam/sama możesz rozważyć taką formę pomocy - odezwij się proszę.

Każdy gest, każda forma wsparcia, nawet rozmowa, mogą uratować czyjś świat. Nasz świat.