Na nowy start w życie po chorobie

WSTĘP

Jestem zmęczona chorobą - zabrała mi 9 lat i dorobek mojego życia. Problemem są nerki, kręgosłup i niedowład stopy. Bardzo chcę wrócić do życia. Potrzebuję pieniędzy na zbudowanie Własnego miejsca pracy w domu. 

Mam solidny warsztat wiedzy i szkolę się cały czas.

W maju 2026 mam szansę na dofinansowanie na rozpoczęcie działalności gospodarczej dla osób niepełnosprawnych.

KIM JESTEM

Nazywam się Maria Pająk, mam 51 lat. Skończyłam studia i mam i wiele pasji, śpiewam, tańczę, maluję i uczestniczę w warsztatach stolarskich. Uratowałm nogi przed amputacją. Jestem sama, więc MUSZĘ zawodowo stanąć na nogi. 

Nie mogę reszty życia spędzić na pozyskiwaniu środków na życie. Jestem zdolna warto mi pomóc, przechodzę serię szkoleń pomocnych w moim przyszłym zawodzie, zdobyłam już 28 certyfikatów. 

Jestem podopieczną fundacji Avalon, Pająk 13793.

NA CO ZBIERAM

Na zbudowanie własnego miejsca pracy. Biura w domu.

Każda wpłata da mi szaansę żeby szybciej stanąć na nogach. I zacząć nowe życie. 

BĄDŹ MOIM ANIOŁEM

Kochani ludzie, wiem, że macie własne życie, marzenia, sukcesy, porażki i trudno obciążyć psychikę cudzym problemem. Ale jeśli jednak... nosicie w sobie anioła...

Ja - walczę sama. Nie potrafię zrezygnować z marzeń. Nie mogę odwiesić na kołek swoich talentów. Nie mogę nie chcieć żyć normalnie. Ne mogę ugasić płomienia nadziei, że ktoś mnie zauważy. 

Może ta siła każe mi gnać do przodu i trwać. Sprawia, że jeszcze jestem, istnieję, uśmiecham się, jestem wdzięczna za drobne rzeczy. Przecież widzę, że są piękne. Może to jest specjalny dar tych, którzy 

_____________________________________________­­­

Wyciągnij do mnie rękę, spełnijmy to marzenie razem!

­­­______________________________________________

    KONIEC

To, przez co przeszłam naprawdę...

MOJA HISTORIA

Rozdział 1 - "opuchlizna nóg"

Początek problemów to ekstremalna opuchlizna nóg. Moje nogi zdawały się nie pasować do reszty ciała. Nie mogłam ich zginać ani w kostkach, ani w kolanach. Stopy były tak spuchnięte, że wyglądały jak nadmuchane rękawiczki. Diagnozę przypisano nadciśnieniu tętniczemu, które osiągało wartości 230/165. Na prawdziwą przyczynę czekałam jednak jeszcze kilka lat.

Rozdział 2 - "ból i prawdziwy koszmar"

Na kostce pojawiła się mała ranka, która szybko przekształciła się w rozległe rany, przypominające leje, które dosłownie zjadały tkankę. Ból był niewyobrażalny, a na leczenie czekałam aż 15 miesięcy. W tym czasie rany przybierały rozmiar śliwek, a ja byłam zmuszona do zamknięcia się w domu. Przemieszczanie się po mieszkaniu zajmowało mi wieczność, a każdy krok wywoływał krzyk bólu. Zmiana opatrunków była torturą, trwała po 1,5 godziny, a ja przeżywałam to z patykiem w zębach. Po wygojeniu ran nadal spałam z nogami poza łóżkiem, by utrzymać czystość pościeli. Trzy różne diagnozy sugerowały amputację. Na szczęście odkryłam grupę wsparcia na Facebooku, która pomogła mi znaleźć leczenie w komorze hiperbarycznej. Po trzech latach rany się zagoiły, ale muszę nadal uważać na swoje stopy.

Rozdział 3 - "wyrok - brak pracy nerek"

W kwietniu 2020 roku, w samym środku pandemii, ogromnie przytyłam i zdecydowałam się na badania. Wynik: hemoglobina 4,5. Natychmiast znalazłam się na oddziale, gdzie przez tydzień usunięto ze mnie 26 kilogramów wody. Diagnoza była jednoznaczna – obie nerki przestały pracować, co oznaczało dializy trzy razy w tygodniu.

Rozdział 4 - "szczęśliwy"

Tuż przed Bożym Narodzeniem, w środku nocy, zadzwonił telefon – znalazła się nerka do przeszczepu. Nazwałam ją Bubuś. Teraz staram się stworzyć dla nas dwóch dom pełen szczęścia i spokoju. Choć jeszcze nie mogę pozwolić sobie na euforię, ponieważ lekarze bacznie mnie obserwują, czuję, że mam nowy początek. Proszę o wsparcie, by móc dalej budować swoje życie.