Witajcie serdecznie. Mam na imię Ola. Mam 17 lat. Cierpię na chorobę która nie daję mi normalnie funkcjonować i żyć. OCD - zaburzenia obsesyjno-kompulsywne

Niekontrolowane, okrutne myśli. Ataki paniki. Chęć samookaleczania. Zostawanie w domu, wykonując kompulsywne zachowania, sprzątając lub przeliczając dokładną ilość posiadanych przeze mnie rzeczy w kółko i w kółko zamiast wyjść z przyjaciółmi, cieszyć się. Niczym potworny głos w mojej głowie, OCD powoli coraz bardziej niszczy moje życie. Zaburza relacje społeczne. Nie pozwala mi normalnie funkcjonować. 

Moje problemy zaczęły się gdy miałam 3 lata. Zaobserwowano u mnie chroniczne, kompulsywne zachowania. Codziennie o określonej porze, jak w zegarku, układałam swoje zabawki w określone miejsca. Płakałam, gdy coś zaburzało ten ład. Płakałam, gdy nie miałam jak umyć dłoni. Bez przerwy ściskałam własne ręce w piąstkę. 

Wszystko znacznie pogorszyło się w wieku 12 lat gdy straciłam w wypadku samochodowym najważniejszą dla mnie osobę. Mojego tatę. Był mi najbliższy. Po jego stracie nie mogłam się pozbierać. Do tej pory, szczerze, nie potrafię. Po jego śmierci z problemami pourazowymi u specjalisty byłam raz. jedna wizyta u psychologa. Było to zdecydowanie za mało by poradzić sobie ze wszystkim co przeżyłam. Do tego z współistniejącą chorobą psychiczną. 

Jest tak dlatego, że mój tata był jedyną osobą, która w mojej rodzinie wierzyła w problemy psychiczne i zapewniała mi terapię. Reszta rodziny uważa problemy i choroby psychiczne jako wymysł. Żart. Obrazę. 

Z każdym rokiem pogarszają mi się problemy. Z szczególnie ciężkim czasem pandemii oraz odizolowania od społeczeństwa w dzisiejszym czasie sama siebie nie poznaję. Nie potrafię dłużej ciągnąć bez pomocy specjalisty. Moja rodzina nie wesprze mnie w terapii finansowo. Ze względu na swoje przekonania i status finansowy. Nie należymy do zamożnych. Zgodę na terapię dostanę tylko gdy środki uzbieram na nie sama. Rzadko proszę obcych o wsparcie, natomiast w tym przypadku nie pozostaję mi nic innego niż prosić was o pomoc. 

Mam w życiu marzenia. Chęci. Potrzeby. Siłę do działania. Nie chcę pozwolić, by choroba wyniszczyła mnie do końca.

Kwota 5000pln pozwoliłaby mi na terapię do momentu aż nie skończę 18 lat. Do momentu, kiedy sama nie będę w stanie zarabiać na własne potrzeby. 

Za każdą złotówkę byłabym niezmiernie wdzięczna. 

Dziekuję.