Hej, mam na imię Klaudia.

Mam 23 lata, kocham gotować i kibicuję Barcy czy kochanej Białej Gwieździe.

Zawsze byłam tą, która się śmieje, wspiera innych, uwielbia piłkę nożną, a w kuchni czuła się jak u siebie – gotowanie było moją radością i moim sposobem na życie.

Niestety pewnego dnia w moim życiu postanowiło pojawić się stwardnienie rozsiane i przeszkadzać mi codziennie w tym co kocham.

Zdarza się, że brakuje mi sił na najprostsze czynności. Widzę coraz słabiej, szybko się męczę, a każdy krok bywa wyzwaniem. Stwardnienie rozsiane uczy mnie pokory – wymaga cierpliwości, regularnej rehabilitacji i wewnętrznego spokoju, którego czasem już brakuje.

Czasem „na zewnątrz” wyglądam normalnie – ale ciało od środka toczy wojnę, której nikt nie widzi.

Niedawno straciłam znaczny stopień niepełnosprawności – uznano że nie jestem wystarczająco chora mimo tego że wcześniej miałam stopień znaczny.

Co bardzo dla mnie przykre odeszły zniżki komunikacyjne co pozwalało mi sensownie przetrwać i radzić sobie z dotarciem na rehabilitację czy inne ważne dla mnie aktywności.

Zostało nadal absurdalne 215 zł miesięcznego zasiłku. Za to nie da się rehabilitować, konsultować, dojeżdżać do lekarzy. Nie da się żyć z godnością.

Rehabilitacja to moja jedyna szansa, żeby utrzymać sprawność jak najdłużej. Marzę też o choć jednym wyjeździe w roku – miejscu, gdzie nie muszę walczyć z każdym krokiem i każdą windą.

Dlatego proszę – pomóż mi zatrzymać to, co choroba chce mi zabrać: sprawność, niezależność, resztki normalności.

Każda złotówka to realna szansa na ćwiczenia, lekarzy, transport, wyjazd.

Jeśli nie możesz wpłacić – udostępnij. Dla mnie to wiele.

Dziękuję, że przeczytałeś. I jeszcze mocniej dziękuję, jeśli zechcesz pomóc.