Hej, jestem dość młodą osobą (23lata) z rodziny alkoholików. 

W tym momencie mieszkam sama w mieszkaniu komunalnym, którym głównym najemcom jest mój ojciec alkoholik. 

 Mieszkanie jest zadłużone w tym momencie na około 8/9 tysięcy, ponieważ przez 3 lata wszystkie pieniądze które dawałam mojemu ojcu jako moją połowę za czynsz, przepijał, zapewniając mnie, że płaci.

W sierpniu oficjalnie wygrałam rozprawę w sądzie o usunięcie mojego ojca z mieszkania, przez przemoc domową wobec mnie, a jednak przez długi nie mogę zostać głównym najemcom, co oznacza, że nie będę w stanie przez długi czas dostać nowego lokalu, który pozwoli mi normalnie żyć.

Mieszkanie jest w opłakanym stanie: grzyb na ścianach, nieszczelne okna, w domu nie ma gazu, nie ma centralnego ogrzewania ani pieca, kraty w oknach, ruszająca się podłogą z której przegryzają się do mieszkania szczury.

Dnia 21.01.2023 w moim jedynym pokoju, poza kuchnia spaliła się instalacja elektryczna, co oznacza że nie mam możliwości ogrzewania domu, nie mogę zapalić światła ani włączyć komputera.

Warunki mieszkania sprawiają, że co chwilę choruję, mam przeziębienie czy katar alergiczny, a jak wiadomo pracodawcy nie patrzą przychylnie na częste L4.

Z dniem 12.01.2023 straciłam pracę po tym, jak firma dla której pracowałam, wycofała się z Polski.

Zostałam więc sama w domu, bez ogrzewania, bez prądu, bez pracy, bez pieniędzy ani zbytnio chęci do życia.

Od momentu gdy straciłam pracę aktywnie szukam nowej, by móc stanąć na nogach, jednak wiem że nie jestem w stanie na razie spłacić długów, które zrobił mój ojciec.

Mam zdiagnozowane ADHD oraz osobowość chwiejną emocjonalnie, aczkolwiek kiedy mam do wyboru czy mam się leczyć czy zapłacić za rachunki, to w 99% wybieram rachunki. Staram się nie poddawać, aczkolwiek życie co chwilę rzuca mi kolejne kłody pod nogi, które zostawili mi moi rodzice.

Jeśli chodzi o rodzinę, to niestety moja mama zmarła na raka jak miałam 15 lat, a z resztą rodziny nie posiadam kontaktu, przez konflikty moich rodziców.

Więc jeśli jesteś w stanie wesprzeć mnie w wyjściu na prostą, to wiedz że prawdopodobnie uratowałeś mi tym życie. W danym momencie jestem już naprawdę u kresu sił, a leki na uspokojenie nie pomagają. Wszystko nad czym pracowałam wymyka mi się z rąk, a przyszłość jest teraz bardziej niepewna niż kiedykolwiek.