"Tato, a kiedy będziemy mieć swój domek? Ja chcę już mieszkać w Polsce, nie w Anglii…"

To pytanie słyszę coraz częściej od naszej pięcioletniej córeczki. A ja nie wiem, co odpowiedzieć… Bo nie mamy domu. Bo nie mamy dokąd wrócić. Bo wszystko, co mieliśmy, gdzieś się po drodze rozsypało.

Jesteśmy rodziną — ja, moja żona, nasza cudowna i wrażliwa córeczka z ADHD oraz mały piesek Amiś. A w listopadzie na świat przyjdzie nasze drugie dziecko. Powinienem się cieszyć. Ale się boję. Boli mnie, że nie mogę zapewnić dzieciom tego, co najważniejsze — bezpiecznego kąta, ciepła, stabilności.

Od prawie 10 lat żyjemy na emigracji w Wielkiej Brytanii. Wyjechaliśmy z nadzieją, że uda się mieć lepiej. Ale było tylko trudniej. Po Brexicie wszystko się posypało — zostały długi (prawie 20 tysięcy funtów), stres, samotność i przytłaczająca codzienność.

Od kiedy tu przyjechaliśmy moja żona zmaga się z depresją. Ja robię, co mogę, ale oboje jesteśmy wyczerpani tą walką. Coraz częściej czuję, że gdzieś po drodze straciliśmy spokój, bliskość, sens.

W Polsce odziedziczyliśmy po babci stary, zrujnowany dom. Nie ma tam nic — ani prądu, ani wody, ani łazienki. Ale tam jest nasze serce❤️ . Tam chcemy wrócić. Tam chcemy zacząć życie od nowa — nie idealne, ale prawdziwe, nasze.

Nie prosimy o luksus. Prosimy o pomoc — choćby tylko na początek.

Nie zbieramy na willę z basenem. Zbieramy na to, żeby:

• podłączyć wodę i prąd,
• zbudować szambo,
• wzmocnić fundamenty,
• naprawić dach i usunąć eternit,
• mieć gdzie wykąpać dzieci i położyć je spać.

Może razem uda nam się odbudować nie tylko dom, ale i nasze życie.

Z całego serca dziękujemy, że przeczytałeś tę historię❤️.

Jeśli możesz — pomóż nam wrócić do domu.