W nocy z 2 na 3 lutego Kira wyruszył w swoją ostatnią podróż. 4 lutego przestało bić Jego serce, ale nie samodzielnie, bo w klinice zmuszono mnie do podpisania zgody na eutanazję pod groźbą odebrania wszystkich psów i wyprowadzenia mnie siłą z kliniki... Wszystko to pamiętam tak, jakby działo się dużo dłużej...

Niedługo po potwierdzającym poniedziałkową wizytę telefonie z przychodni, w której, jak się w ostatniej chwili okazało, jednak możliwe było wykonanie terapii komórkami dendrytycznymi w Polsce bez konieczności wyjazdu do Niemiec, Kira nagle z właściwym Jemu impetem skoczył z kanapy prosto na stół, uderzając się w okolice prawej skroni... Najprawdopodobniej miał w głowie jakiś przerzut, który w wyniku uderzenia pękł i się rozlał, bo miało to wpływ na nerwy po lewej stronie ciała łącznie z tymi nadzorującymi pracę serca, zrobił się zespół przedsionkowy, po przespaniu się pojawił się ropny wpływ z oczu, który później ustąpił, ale serce zaczęło odmawiać posłuszeństwa i całą noc Go reanimowałam (później w tej bandyckiej klinice zostałam wyśmiana przez jej kierownika, że to niemożliwe, bo "bez odpowiedniego przeszkolenia" nie mogłam reanimować psa, bo tylko oni z takimże przeszkoleniem mogą to robić, ale jakoś oni z "odpowiednim przeszkoleniem" nie potrafili Go nakłonić do przełykania, mimo że ja przy nich dawałam Mu pić, był przytomny, świadomy i pięknie przełykał!), już umierał, ale wrócił, został... Przy okazji z czystym sumieniem mogę tu polecić przychodnię weterynaryjną Tworkowscy, bo tam Go ładnie ustabilizowano, ale niestety nie ma tam całodobowej opieki, i tak nam pozwolono siedzieć tam jeszcze sporo po zamknięciu... Lekarz powiedział, że pies wymaga hospitalizacji. Bardzo bałam się oddać Go do szpitala do Kortowa, bo tam kiedyś w makabryczny sposób wykończono Jego matkę, a nie wiedziałam , jak tam jest obecnie - a zwłaszcza że pan stamtąd, z którym rozmawiałam przez telefon, nie wydawał się zbyt chętny do pomocy... Podjęłam więc najgorszą z możliwych decyzji - zadzwoniłam do całodobowej kliniki w Warszawie, w której wcześniej byliśmy na endoskopii i tam tak fajnie się Nim wtedy opiekowano... Zwłaszcza, że okazało się, że przychodnia, w której miało być pobranie krwi jest bardzo blisko tej kliniki, więc myślałam, że jest szansa na to, że mimo wszystko się to uda... Tylko że oni musieli już po tym telefonie zadecydować o Jego losie... Najwyraźniej podjęli tę decyzję w wyniku założeń poczynionych na podstawie Jego choroby i czasu, jaki upłynął od poprzedniej wizyty... Nawet sprowadzili potem lekarza, który Go wówczas przyjmował, tylko po to, by mi powiedział, że jest źle. Nie mam na razie siły opisywać dokładnie co się działo, a nie wiadomo, czy to kogoś będzie interesować, ale moja prośba o możliwość zabrania psa stamtąd skończyła się szantażem wykonanym przy użyciu policjantów (którzy się nie wylegitymowali! Więc kto wie, czy w ogóle byli prawdziwi - tym bardziej, że weszli do pokoju, w którym byłam, od strony szpitala, do którego rzekomo nikt nie może wchodzić poza personelem kliniki), że jeśli do 10 rano we wtorek Kirze się nie poprawi, to mam podpisać zgodę na eutanazję, bo inaczej ponownie przyjedzie policja i odbierze mi wszystkie psy, a mnie siłą wyprowadzi z kliniki i wtedy oni już nie będą potrzebowali mojej zgody na eutanazję, a z resztą nie wiadomo, co by się stało i na zawsze by nas rozdzielono... Zostałam oszukana, bo szantaż miał miejsce około 3 w nocy (w papierach widnieje informacja o tym, że około 3 w nocy Kira wstał i zaczął przemieszczać się po klatce i był niespokojny!), a później okazało się, że około północy Mu się poprawiło i wstał... Już po podpisaniu wyroku dowiedziałam się, że wstaje i chodzi na tyle często, że odpięli mu kable od kardiomonitora, żeby mógł swobodnie się przemieszczać... On tak nie lubił takich ciasnych zamkniętych pomieszczeń i klatek 😭 Kierownik placówki wygadał się o tym, że Kirze się w nocy poprawiło, jeszcze zanim podpisałam wyrok. Próbowałam wtedy rozmawiać i zapobiec temu co postanowili, ale spotkałam się ze ścianą i wyśmiewaniem, byłam totalnie bezsilna wobec nich [Może powinnam wtedy była poszukać jakiegoś prawnika, ale nie było przy mnie nikogo, kto by mi o tym powiedział, a byłam w takim stanie, że byłoby to potrzebne, żebym na to wpadła... ale i tak, czy znalazłbym kogoś, kto by pomógł, o 4 rano?... Na potencjalną możliwość podjęcia jakiegokolwiek działania miałam tylko około 5 godzin z samego rana... Aktualizuję ten tekst w nocy 22.02 i dopiero dzisiaj to do mnie dotarło...] Wtedy chciałam przenieść Kirę do innej kliniki, w której by mieli lek na serce, który musiał brać, w formie iniekcyjnej, skoro nie potrafili skłonić Go do przełykania [co zresztą, znając Kirę doskonale rozumiem, bo On był bardzo uparty, a oni Go do zabrali w okropny sposób + było to obce, przebodźcowujące miejsce, obcy ludzie i ciasna klatka. Przełykałby, gdybym mogła przy Nim być lub przynajmniej do Niego wchodzić żeby dać Mu jeść, ale procedura nie pozwala, a najwyraźniej procedura ważniejsza niż pacjent], ale oni już postanowili za mnie i nic nie mogłam zrobić, mimo że nie mieli do tego prawa. Po wszystkim okazało się, że w dokumencie z przyjęcia - które też było straszne, bo ten lekarz tak się strasznie spieszył, że nie pozwolił mi się z nim dobrze pożegnać i Go wesprzeć w tamtym momencie, kiedy był jeszcze świadomy - napisali "pogorszenie samopoczucia w sobotę"... Mimo że dokładnie opisałam co się stało i co się działo... Zanim Go zabrali, przy nich dałam Mu sporo pić, pięknie przełykał i był świadomy, chciałam dać Mu jeść, ale lekarz mi nie pozwolił, twierdząc, że "on ma teraz większe problemy niż jedzenie", a później przez cały dzień nie podawali mu nawet żadnego preparatu odżywczego, tylko konsekwentnie robili z Niego naćpany szkielet-warzywo, nie podali leku na serce, bo nie przełykał, następną dawkę po tej którą ja mu dałam jeszcze przed przyjazdem dostał [o ile naprawdę dostał, bo przecież nie miałam tam wstępu, więc nie mogę tego wiedzieć na pewno] prawie 24h po poprzedniej mimo, że powinien był dostawać co 12h, bo inaczej Go to destabilizowało - podali dzięki temu, że załatwiłam Mu to w iniekcji kupując od innej kliniki, ale w czasie kiedy ja pojechałam po lek, psy zostały na szpitalu, jak się później okazało, jako zakładnicy... Wypuszczono ich dopiero, kiedy zgodziłam się podpisać wyrok... Przynajmniej przez ten czas mogli być przy Nim, skoro ja nie mogłam... Przynajmniej ci bandyci łaskawie zgodzili się, żeby poczekać z wykonaniem wyroku na to, aż przyjedzie moja mama, z którą Kira był bardzo emocjonalnie związany [chociaż nie zapomnę słów tej kobiety udającej taką niby miłą i ciepłą osobę, że "możemy zrobić eutanazję o dziesiątej i jak pani mama przyjedzie to sobie zabierzecie ciało", ale jednak zgodzili się poczekać...] i pozwolili mi rozłożyć kocyki na podłodze, a nie na tym strasznym stole... Przynajmniej leżeliśmy wszyscy przytuleni na tych kocykach i moja mama Go głaskała... Nawet muzykę pozwolili puścić... Podobno nawet Bogowie nie potrafią zmienić przeznaczenia... Jeśli Jego przeznaczeniem było nie wyjść z tej choroby, to choć wszystko odbyło się na sposób bandycki, koniec końców ostatecznie dobrze, że w tych ostatnich chwilach przynajmniej byliśmy wszyscy razem... Niemniej nie polecam kliniki Veterio przy ul. Taśmowej w Warszawie...

Odnośnie pieniędzy, bo w końcu to zrzutka... Dodatkowo, jakby wszystkiego było mało, przychodnia, w której miało być pobranie krwi do autoszczepionki, nie raczyła poinformować laboratorium w Niemczech, że pobrania nie będzie, mimo że wiedzieli, że nie miałam jak się z nimi skontaktować, bo wyjeżdżając do Warszawy zapomniałam telefonu (co, jak się okazało, związało mi ręce w wielu kwestiach), a z Veterio mogłam tylko zadzwonić do tej Koniczyny, więc Niemcy wysłali potem kuriera po próbki, których nie zastali, przez co musiałam zapłacić 341 (przewalutowane na 1437,96 zł) za "pusty" transport...

Te niecałe 2 dni mordowania w Veterio kosztowały łącznie 2737 zł (koszt hospitalizacji) + 213 zł za 2 dawki leku, którego w klinice nie mieli (więcej nie pozwolili mi zdobyć, choć próbowałam...) + 1590 zł za przejazd z Olsztyna do tej feralnej kliniki... Plus prawnie obowiązkowa kremacja 820 zł... Samo to o wiele przewyższa kwotę, jaką łącznie udało się uzbierać na zrzutce, dlatego chciałam zapytać, czy w tej sytuacji powinnam te pieniądze z niej oddać... Zwłaszcza że ich już dawno nie ma, bo wszystko było zużywane na częściowe pokrycie bieżących kosztów walki o Kiry życie i opieki nad Nim... Bardzo bym chciała, by ktokolwiek z Darczyńców dał znać w komentarzu... Jednocześnie chcę wszystkim jeszcze raz bardzo mocno podziękować za to, że pomogliście nam przetrwać ten ciężki czas. Oby wszelkie dobro wróciło do Was wielokrotnie pomnożone!