Mam 52 lata życia za sobą, w tym 37 lat tzw. "pracy twórczej" jako Darek Bojda, a od 2 lat jako Dariusza Bojd - jestem mentalnie kobietą i dwa lata temu uznałam ten fakt. Od roku wiem że mam tętniaka w lewej półkuli mózgowej, a termin zabiegu przesuwany jest od czerwca 2019 na 28 lutego 2020, na 5 czerwca 2020, teraz zaś w końcu sierpnia ma zostać wyznaczony nowy termin, na "listopad lub coś koło tego", czyli na nie wiadomo kiedy - o ile sprawa "sama" się nie rozwiąże wcześniej.

Nie czekam bezczynnie na to, aż mnie "krew zaleje", staram się dokończyć rozpoczęte książki i projekty, uporządkować sprawy osobiste. Jestem osobą samotną, a moją jedyną ukochaną - kotkę o imieniu Sissi - przywłaszczył sobie mój były mąż - żeby nie było nam (mi i mojej kotce) zbyt radośnie przez pozostałą resztę życia (Sissi ma już osiem lat). Jako poetka i autorka tekstów, skromnie ale zawsze "jakoś" zarabiałam na przetrwanie w świecie kapitalizmu. Niestety, moja choroba - tętniak i astma - odcięła mnie od "prostych prac fizycznych", nie mam też ani rodziny zainteresowanej moim losem, ani szczęścia w życiowym lotto. Koronawirusowe szaleństwo pozbawiło mnie możliwości codziennego zarobkowania poprzez sprzedaż słynnego tomiku moich wierszy pt. "Kup Pan Wiersze" (pierwsze wydanie 2001), odebrało możliwość mieszkania w hostelu. Pierwszy raz w życiu zostałam bezdomna i wylądowałam w przytułku.

Pragnę tylko odzyskać Sissi i wyjechać do Urugwaju. To jest strasznie dużo, wiem. Ale niczego więcej mi już nie potrzeba. Dziękuję Wszystkim za uwagę i życzliwość.

Dariusza Bojd

notatka o mnie w Polskiej Bibliografii Literackiej

w Wikipedii

profil autorski na FB - "zawód: darek bojda"

Aktualizacja z dnia 17.06.2020 - znowu jestem o tyle samodzielna, o ile czynne są hostele i kluby :)