29 lipca ( juliański ) 11 sierpnia ( gregoriański ) Poniedziałek.

Święto

Narodzenie świętego Mikołaja, cudotwórcy z Myr Licei ( około 260 ) - lokalne święto naszej Cerkwi.

Świętego męczennika Kalinnika ( III - IV )

Święty Mikołaj jest jednym z ważniejszych i najbardziej czczonych świętych w Prawosławnym świecie.

Kapłan Mikołaj, żyjący w III – IV wiekach, już za życia wysławił się niezliczonymi wielkimi cudami, dlatego też pośród ludzi nazywa się go zazwyczaj Mikołajem Cudotwórcą. Kapłan Mikołaj uważany jest

“Dla wszystkich, jako obrońca i zastępca; dla zasmuconych, jako pocieszyciel; dla wszystkich dotkniętych przez nieszczęścia, jako wybawienie; dla bogobojnych, jako filar wiary; dla wiernych, jako zwycięzca”

Kiedy święty Mikołaj płynął wraz z innymi ludźmi do Jerozolimy, Mikołaj Cudotwórca na prośbę wystraszonych współtowarzyszy, modlitwą uspokoił rozszalałe morze. Wstrzymawszy miecz kata, święty Mikołaj wybawił od śmierci trzech mężów, niewinnie osądzonych przez przekupnego zarządcę miasta.

Do niego zwracali się nie tylko wierzący, również i poganie, i kapłan zawsze odpowiadał swoją niezmienną cudowną pomocą do wszystkich, którzy jej szukali. U wybawionych przez niego od cielesnych nieszczęść ludzi, święty Mikołaj Cudotwórca wzbudzał w ludziach pokutę za grzechy i pragnienie, by naprawić swoje dotychczasowe, grzeszne życie.

Za swoje ziemskie życie uczynił on tak wiele dobrych uczynków w chwałę Bogu, że nie sposób jest ich zliczyć, jednak wśród nich jest jedno, które zalicza się do grona dobrych uczynków, dlatego że było ono filarem ich czynienia, i kierowało świętego na trudzenie się, – to jest jego wiara, dziwna, mocna i żarliwa. Cerkiewny kalendarz odznacza trzy dni, poświęcone kapłanowi Mikołajowi cudotwórcy: Mikołaj zimowy – 06 grudnia ( stary styl ) , i Mikołaj wiosenny ( letni ) – 09 maja ( stary styl ) - 29 lipca ( stary styl ) Narodzenie św. Mikołaja.

Mikołaja Cudotwórce czci również i Zachodni Kościół, i Prawosławny świat. Jednak w Rosji, nawet dalecy od Cerkwi ludzie, znają Mikołaja kapłana, jak najbardziej czczonego przez rosyjski naród świętego. Mimo poświęconych dla niego osobnych świąt, Cerkiew wspomina również kapłana Mikołaja cudotwórcę w każdy czwartek.

Za jego modlitwą działy się cudowne uleczenia, a nawet zmartwychwstania zmarłych, cichły burze na morzu, a wiatr niósł łódź tam, gdzie chciał dostać się święty kapłan. Cerkiew zna również wiele przypadków, kiedy przez modlitwy wiernych do kapłana Mikołaja, już nieżyjącego, działy się różne cuda.

W 325 roku kapłan Mikołaj brał udział w dziejach I Powszechnego Soboru i wliczał się w grono 318 ojców, i na tym Soborze okazał swoją gorliwą wiarę w obronie Prawosławia, w potępieniu heretyków. Szybki i miłosierny pomocnik cierpiących, nie żądający zapłaty ( bezsrebrennik ) i czyniący dobre uczynki, reagujący na nieszczęścia i ból ludzi; mocny pasterz i przewodnik, mocny pasterz i przewodnik, mocno przeżywający jakąkolwiek nieprawdę i mężnie przeciwstawiający się jej, – w tym wyróżniał się święty Mikołaj i potwierdzał tym samym, żyjącą w nim świętość.

Kapłan Mikołaj zmarł w głębokiej starości, w połowie IV wieku i z cześcią został pogrzebany w katedrze Myrskiej metropolii, w szósty dzień miesiąca grudnia. Według tradycji cerkiewnej, relikwie świętego zachowały się w stanie nienaruszonym i wydzielały zapach świętości ( “cudowne miro” ) od którego otrzymało uleczenie niezliczona rzesza ludzi. W 1087 roku relikwie kapłana Mikołaja były przeniesione do włoskiego miasta Bar ( Bari ) gdzie znajdują się i do dzisiaj.

Święty męczennik Kalinnik ( III - IV ) wywodził się z Cylicji, był wychowywany w chrześcijańskiej wierze. Przeżywając to, że wielu ludzi błądzących ginie dla tego świata, oddając cześć bożkom, święty Kalinnik poszedł po miastach i wsiach mówić poganom o Jezusie Chrystusie i głosić Jego nauki. Słowem Bożym wielu nawrócił na chrześcijaństwo. W Galicyjskim mieście Ankara święty wyznawca został pojmany i postawiony na sąd przed zarządcą Sakerdonem, bardzo groźnemu prześladowcy chrześcijan. Zarządca, grożąc mękami i śmiercią, nakazał świętemu Kalinnikowi złożyć ofiarę bożkom, jednakże on bez strachu wyznał, że nie boi się męk, bo wszyscy wierzący w Chrystusa otrzymują od niego moc w cierpieniach, a po śmierci dostąpią wiecznego, błogosławionego życia. Święty był okrutnie bity ołowianymi prętami. Jego ciało rozrywano, jednak wszystkie cierpienia znosił on ze spokojem.

Doprowadziło to jeszcze bardziej do większego gniewu zarządcę Sakerdona. Zarządca nakazał ubrać świętego w sandały z wbitymi gwoźdźmi i biczem poganiać świętego do miasta Gangr, na spalenie. Droga była trudna i żołnierze, którzy prowadzili świętego, zasłabli od żaru. Zaczęli więc prosić świętego, aby on wyprosił u Pana, zbawiennej w tym momencie, wody. Nie chowający gniewu święty, użalił się nad swoimi katami i z pomocą Boga wyprowadził z kamienia źródło wody. Żołnierze tak bardzo ukochali świętego za ten dar, że chcieli go nawet wypuścić, jednakże strach przed karą nie pozwolił im tego uczynić. Poszli więc dalej w drogę. W Gangrze święty Kalinnik, z radością podziękował Panu, Który podał mu dar męczeńskiego wieńca i sam wszedł w pałający ogień i oddał duszę Bogu. Jego ciało, zostało nienaruszone, i wierzący z cześcią pogrzebali je.