08 lipca ( juliański ) 21 lipca ( gregoriański ) Poniedziałek.

Święto

Świętowanie objawienia cudotwornej ikony Przenajświętszej Bogorodzicy w miejscowości Kazań ( 1579 ) posiada dar otwierania ślepych oczu.

Świętego wielkiego męczennika Prokopiusza ( 303 )

Wspominanie objawienia od ikony Przenajświętszej Władczyni naszej Bogorodzicy, czczonego i sławionego Jej Zwiastowania w mieście Wielkim Uściuże ( 1290 )

Świętego błogosławionego Prokopiusza, “szaleńca Bożego”, Uściużskiego cudotwórcy ( 1303 )

Świętowanie objawienia cudotwornej ikony Przenajświętszej Bogorodzicy w miejscowości Kazań ( 1579 ) Cudowne objawienie tej ikony mieszkańcom Kazania miało miejsce 08 lipca 1579 roku. Po ogromnym pożarze miasta, dziewięcioletniej córce pewnego kupca - Matronie, ukazała się we śnie Matka Boża i wskazała miejsce, gdzie ukryta była Jej ikona jeszcze od czasów, gdy Ruś znajdowała się pod jarzmem tatarskim. Ikonę odnaleziono w popiołach spalonego domu strzelca Daniela. Była bardzo piękna i lśniła świeżością kolorów. Ikonę uroczyście przeniesiono do miejscowej cerkwi św. Mikołaja, proboszczem której był o. Hermogen, przyszły patriarcha moskiewski i całej Rusi. W 1594 r. będąc metropolitą kazańskim, sporządził on opis objawienia i cudów dokonanych przed Kazańską ikoną. Jeszcze w roku objawienia sporządzono jej kopię i odesłano do Moskwy carowi Iwanowi IV Groźnemu.

Na miejscu objawienia ikony car rozkazał zbudować żeński monaster i przenieść do niego cudowną ikonę. Pierwszymi mniszkami monasteru zostały Matrona i jej matka. W 1594 r. na polecenie cara Fiodora Iwanowicza, wzniesiono tu duży sobór Kazańskiej ikony Matki Bożej, który rok później został poświęcony przez metropolitę Hermogena. Monaster był hojnie obdarowywany przez władców. Również ikonę udekorowano wspaniałymi darami: złotem i kamieniami szlachetnymi. Dwa wieki później caryca Katarzyna II ( 1762 - 1796 ) ofiarowała ikonie nową ryzę główną ozdobą której była jej własna brylantowa korona. W latach 1798 - 1808 na miejscu starego wzniesiono nowy, jeszcze piękniejszy sobór. Został on zburzony, podobnie jak sam monaster, w latach 30. XX wieku. Jednak w tym czasie Kazańskiej ikony w soborze już nie było.

Nocą z 28 na 29 czerwca 1904 r. kilku świętokradców, na czele z niejakim W. Stojanem-Czajkinem, włamało się do soboru. Przyciągnęły ich kosztowne ozdoby ryzy ikony. Gdy zostali aresztowani, nie było już przy nich ani samej cudownej ikony, ani jej ryzy. Główny winowajca zapewnił, że ryzę rozpiłowano na części i sprzedano jubilerom, a samą ikonę wrzucono do pieca, aby sprawdzić czy rzeczywiście jest cudowna i nie spłonie. Miało to mieć miejsce w domu kupca Szewlagina. Istnieje wersja mówiąca o tym, że w rzeczywistości Szewlagin po rewolucji 1917 r. wyjechał do Anglii i tam sprzedał ikonę prywatnemu kolekcjonerowi.

W 1612 r., w okresie walk Moskwy z wojskami polsko-litewskimi króla Zygmunta III, Kazańska ikona przybyła do stolicy wraz z pospolitym ruszeniem z Niżnego Nowogrodu, dowodzonym przez Minina i Pożarskiego. Tymczasem w Moskwie w niewoli u Polaków znajdował się arcybiskup Arseniusz, któremu nocą objawił się św. Sergiusz z Radoneża i obwieścił, że dzięki modlitwom Bogarodzicy miasto zostanie uratowane. W niedzielę 22 października miasto oswobodzono, a żołnierze z cudowną ikoną udali się na Kreml, po drodze spotykając arcybiskupa Arseniusza, niosącego cudowną Włodzimierską ikonę. W podzięce za zwycięstwo w 1635 r. na Placu Zmartwychwstania ( obecnie zwanym Placem Czerwonym ) w Moskwie wzniesiono sobór Kazańskiej ikony Matki Bożej.

Święty błogosławiony Prokopiusz rodem z Niemiec. Był zagranicznym, prawdopodobnie niemieckim, kupcem. Zajmując się handlem z ruskim Nowogrodem Wielkim, poznał piękno i głębię prawosławnej wiary. Postanowił rozdać swój majątek biednym, pozostawił życie świeckie i wstąpił do klasztoru.

Początkowo Prokopiusz mieszkał w Monasterze Chutynskim, jednak po pewnym czasie, unikając ludzi, wybrał sobie inną, trudniejszą drogę – szaleństwo dla Chrystusa. Stał się prawdopodobnie pierwszym na Rusi błogosławionym saloitą, wywodzącym się nie spośród mnichów lecz z ludzi świeckich. Jego życie było niezwykle trudne. Bity i wyśmiewany przez ludzi, chodził w porwanym odzieniu i bez butów, sypiał w przygodnych miejscach, najczęściej przy cerkwiach. Nie przyjmując jałmużny od bogatych, lecz tylko z rąk zwykłych ludzi, często nie jadał niczego. Za swe wyrzeczenia uzyskał od Boga dar przepowiadania przyszłości oraz czynienia cudów.

Uprzedzony przez anioła Pańskiego o zbliżającej się śmierci, zmarł w sędziwym wieku w 1303 r. obok wrót wejściowych do Monasteru Archangielskiego. Jego relikwie złożono pod Ustiużskim soborem, który otrzymał jego imię.

Św. Prokopiusz uważany jest za opiekuna marynarzy, żeglarzy i innych osób podróżujących wodą. Modlitwy do niego mają chronić przed burzą i utonięciem oraz śmiercią przez zamarznięcie.