To Alaska.

Ale imię ma od dziś.

Na obroży ma napis "Szeryf" i jest nawet nr telefonu, ale chyba nikt już dziś nie wie do kogo.

To młoda psinka, 2-3 letnia, właśnie zabraliśmy ją z łańcucha.

- „1,5 metra przecież to długi” - oznajmił właściciel.

Gdy ją pierwszy raz poznaliśmy około 2 tygodnie temu stała w kałużach i w strugach deszczu. W misce miała jednego starego ziemniaka.

Dziś w budzie wprawdzie słoma, ale miska była pusta, a na „długim” łańcuchu - przymarznięte bryły odchodów.

Gdy podeszłam drżała ze strachu, ale zapach dobrej karmy wywiódł ją z budy.

Choć kuliła się pod wyprostowaną sylwetką, szybko dała się pogłaskać i przepiąć na smycz. A potem już do samochodu i do domu. Jak najszybciej i jak najdalej od tego miejsca.

Właściciel - starzec, niedosłyszący, z demencją tak potworną, że nie pamięta rozmowy po 30 sekundach. Na pewno przydałaby mu się pomoc i NA PEWNO nie powinien mieć zwierząt…

Druga sunia, kochana, radosna, złakniona kontaktu, została niestety na jego posesji.

- Po co panu ten pies?

- „A tak o, żeby szczekał”

- Ale przecież ona nie szczeka, tylko się cieszy, że ktoś przyszedł.

Cisza.

- „A nie ma pan takiego małego pieska, takiego - pokazuje nad kostkę - taki by się mi przydał”.

- Nie mam. A jak ona ma na imię.

Chichot:

- Imię??? Suka to suka.

Alaska już tam nie wróci.

Ale potrzebuje weterynarza - podstawowych badań, profilaktyki i co naglące teraz - kastracji.

Jeśli zaprzyjaźni się z naszą ekipą, zostanie z nami, jeśli okaże się zbyt temperamentna i nie nastanie zgoda - będziemy szukać jej domu. Jakby się nie stało - teraz już musi być bezpieczna, zdrowa i nakarmiona tym, co powinny jeść psy.

Będziemy też szukać sposobu, by pomóc drugiej suni.

Ale sami z tym sobie nie poradzimy. W tej chwili z Alaską - zwierzaków jest u nas 18.

Jeśli tylko ktoś chciałby wspomóc dziewczynkę - to Jej skarbonka.

Z góry dziękujemy w Jej Imieniu. Imieniu zapewne pierwszym w życiu…