"Przyjaciele moi i przyjaciółki! Nie odkładajcie na później ani piosenek, ani egzaminów, ani dentysty, a przede wszystkim nie odkładajcie na później miłości. Nie mówcie jej "przyjdź jutro, przyjdź pojutrze, dziś nie mam dla ciebie czasu". Bo może się zdarzyć, że otworzysz drzwi, a tam stoi zziębnięta staruszka i mówi "Przepraszam, musiałam pomylić adres..." I pstryk, iskierka gaśnie."

-- Agnieszka Osiecka, Rozmowy w tańcu.

I'm Not Ready Now to nowatorski, 8 minutowy mini spektakl ruchowy (physical theatre), opowiadający miłosną historię pewnego związku. Niczym Okuniewska w “Idiotkach” czy Boccacio w “Decameronie” przeprowadza nas przez labirynt emocji towarzyszący w każdej z faz relacji. I zadaje pytania: Czy miłość w wieku dojrzałym może się jeszcze zdarzyć? Czy miłość w wieku młodzieńczym ma szansę przetrwać ? Czy po złamaniu serca potrafimy jeszcze zakochać się i ufać na nowo? 

Projekt powstał jako choreograficzna etiuda dyplomowa na wydziale tańca UMFC w Warszawie. Po stworzeniu spektaklu i obronieniu go na uczelni doszliśmy do wniosku, że chcemy kontynuować pracę nad nim, chcemy pokazać go światu. Tak pojawił się pomysł jego filmowej realizacji projektu.

Przesłanie:

Unikatowość spektaklu tkwi w jego formie, leży on bowiem na styku tańca, nowej choreografii, performance’u i teatru tworząc zupełnie nową, eklektyczną jakość. Ogromnym walorem projektu jest jego międzypokoleniowa obsada, dwójka starszych wykonawców nie tylko nadaje spektaklowi głębszego wymiaru i poddaje temat relacji nowej perspektywie. Jest to także pewnego rodzaju manifest zachęcający do aktywizacji i celebrowania seniorów, do wymiany doświadczeń i uczenia się od siebie wzajemnie, a także zapobiegania ich społeczneGO wykluczenia. Kolejną interesującą warstwą jest świadome łączenie pracy dwójki amatorów tańca z doświadczeniem scenicznych profesjonalistów, dzięki czemu poza ustrukturyzowaną częścią ruchową, w spektaklu jest dużo autentyczności, świeżości i powrotu do genezy tańców towarzyskich - do dotyku, kontaktu i prostoty ponad jego popisową formą.

O nas: 

Siła projektu tkwi w jego obsadzie:

Róża Klekotko (26 l.) - autorka projektu jest aktorką, która lubi wyrażać się poprzez ruch. Jest absolwentką The Royal Academy of Dramatic Art w Londynie i Warszawskiej Szkoły Filmowej, kończy swoje studia choreograficzne na UMFC w Warszawie, pracuje jako aktorka filmowa i teatralna, ma za sobą także ponad 10 lat sportowej kariery tanecznej. Szuka nowych form opowiadania historii, wierzy w terapeutyczną funkcję ruchu. (www.roseklekotko.com)

Michał Bartkiewicz (25 l.)jest mistrzem tańca towarzyskiego, wielokrotnym finalistą Mistrzostw Polski w stylu LA, zwycięzcą ostatniej edycji Taniec z Gwiazdami. Na co dzień pracuje jako tancerz, nauczyciel i szkoleniowiec oraz kontynuuje swoją sportową karierę taneczną. Poszukuje głębszych jakości wyrazu artystycznego w tańcu sportowym, eksploruje nowe formy ruchowe. (IG @bartkiewiczmichal)

Wiesława Kwiatek (65 l.) jest epizodystką filmową, uczestniczką projektu Dancing Międzypokoleniowy, pasjonatką życia. Rozpoznawalność przyniósł jej udział w programie Sanatorium Miłości. Pasjonuje się sztuką, lubi tańczyć hobbistycznie. Aktywnie prowadzi konto na IG, na którym zaraża dobrą energią, dzieli się życiem prywatnym i promuje aktywne życie po 65 roku życia. \(IG @wieslawakwiatek )

Zbigniew Jastrzębiowski (74 l.) z wykształcenia poligraf, uczestnik projektu Dancing Międzypokoleniowy, epizodysta filmowy. Znaczną część swojego życia spędził w Paryżu, gdzie był blisko związany ze środowiskiem artystycznym. Tańczy amatorsko, aktywnie uczęszcza na dancingi międzypokoleniowe. Gra na fortepianie i ma buldożka francuskiego o imieniu Apsik.

Czego potrzebujemy?

Chcemy profesjonalnie sfilmować nasz spektakl aby móc pokazać go szerszej publiczności w Internecie i na festiwalach. Dążymy do formy, w której nasza choreografia w połączeniu z językiem filmu stworzy kompleksową, artystyczną formę. Żeby jednak do tego doszło, potrzebujemy wsparcia. Zebrana kwota pozwoli nam pokryć koszty zdjęć, honorariów zaangażowanych osób, transportu, scenografii i filmowej postprodukcji. Zależy nam aby nasz spektakl mógł dotrzeć do jak największej liczby osób, bo głęboko wierzymy w jego wartość i przesłanie, filmowa wersja może nam to umożliwić, zwłaszcza w dzisiejszych, pandemicznych czasach.