Bardzo długo nie widziałam tego, że żyje z mężczyzną przemocowym. Na wiele spraw przymykałam oko, za większość obwiniłam samą siebie. Próbowałam się zmienić na lepsze, by wreszcie było dobrze. By wreszcie nie było powodu do jego wybuchów.

Wtedy jeszcze myślałam, że wystarczy tylko trochę bardziej się postarać.

Znacie to, prawda? Jak nie z własnego życia to z opowieści.

Czytałam tysiące stron na temat przemocy, poszłam na własną terapię i studia psychologiczne. By zrozumieć o co chodzi w naszej rodzinie.

Pewnie długo jeszcze próbowałabym analizować i zrozumieć.

Ale zimny kubeł wody wylała mi córka na głowę.

Dziewczynka 12 lat- myśli samobójcze, ataki paniki, samookaleczanie.

Zrozumiałam, że nie mogę, nie mogę zostać tu dla dzieci, bo to właśnie dla nich powinnam odejść.

Założyłam ojcu dzieci niebieską kartę. Sprawa trafiła do prokuratury. Dom, w którym mieszkamy jest tylko jego wlasnością. Nie mam za wiele oszczędności, bo od trzech lat to ja głównie nas utrzymywałam.

Córka nie chce tu mieszkać. Chce tylko spokoju. Nie chce się bać w nocy pójść do łazienki. Chce ciszy.

To tak nie wiele, dla niej wszystko.

To mieszkanie to dla niej nie tylko nowe miejsce, ale możliwość, by pierwszy raz w życiu poczuć się naprawdę bezpiecznie.

Jest pod opieką psychologiczną. Wychodzimy na prostą, ale nie pomogę jej zostając tu, gdzie jesteśmy. Tutaj dobrze będzie tylko na chwilę, bo koło zamachowe przemocy nie zatrzymuje się.

Znalazlam mieszkanie. Poradzimy sobie. Powoli złożę dokumenty o alimenty itp. Ale potrzebuję finansowego kopniaka na start.

Będę wdzięczna za nawet najmniejszą wpłatę.

Każdą wpłacona złotówkę przeznaczę na czynsz i kaucję.

Dzięki własnej terapii nauczyłam się prosić o pomoc. Kiedyś nie umiałabym. Dziś co najwyżej nikt nie pomoże, ale będę mieć czyste sumienie, że próbowałam.

Nie chce tutaj podawać szczegółowych danych, w razie pytań- odpowiem priv.

Dziękuję. 💙