Cześć, mam na imię Sebastian. W tym roku skończę 22 lata, jestem transpłciowym mężczyzną i ojcem dwóch kochanych kotek. Oprócz kotów, mam też potrzebę oddychania pełną piersią — i właśnie to da mi kolejny etap tranzycji: mastektomia.

Od dawna wiem, kim jestem. Mam to ogromne szczęście, że moja mama i siostra od zawsze mnie wspierają, nawet gdy robię straszne głupoty. To dzięki mamie jestem na testosteronie od siedemnastych urodzin. To dzięki mojej siostrze po raz pierwszy usłyszałem „Sebastian” i poczułem, że naprawdę jestem widziany. Moja młodsza siostra jest pierwszą osobą, która zaczęła się zwracać do mnie wybranym imieniem, zaakceptowała mnie bez zadawania pytań.

Niestety moje ciało wciąż nie jest do końca moje. Piersi zupełnie nie pasują do reszty mnie. Jakby były przyklejone na siłę. Nie mogę nosić ubrań, które lubię, garbię się, żeby je ukryć, unikam luster albo wpatruję się w siebie rozdrażniony. Używanie binderów oraz tejpów sprawia mi trudności— to ból kręgosłupa, to uczulenie na klej. Codzienność z dysforią jest ciężka, męcząca, czasem paraliżująca.

Jestem osobą pracującą, do tego działam jako wolontariusz w schronisku. Mam artystyczną duszę, a zwierzęta to tak naprawdę cały mój świat. Staram się dawać z siebie jak najwięcej, żeby choć trochę poprawić świat wokół mnie. Niestety koszt operacji i wszystkiego, co się z nią wiąże (dojazdy, odzież pooperacyjna, rekonwalescencja), przekracza moje możliwości — to około 20 tysięcy złotych.

Chciałbym móc zamknąć ten rozdział i pożegnać się z balastem, który noszę na klatce piersiowej. Chciałbym jeszcze w tym roku zyskać komfort, swobodę, poczucie siebie.

Jeśli możesz — wesprzyj mnie. Każda złotówka, każde udostępnienie, każde dobre słowo ma dla mnie ogromne znaczenie.

Dziękuję z całego serca — za Twoje wsparcie, za to, że jesteś.

Sebastian 🩵🩷🤍🩷🩵