Witam Cię serdecznie,

Jestem chora na bulimię od 17 lat, dokładnie w święta wielkanocne mija rocznica, żetak to nazwę.

Nie akceptuję siebie od najmłodszych lat, nie lubię siebie ani swojego ciała. Jestem po 2 próbach samobójczych.

Niezwykle męczy mnie ta choroba i chciałabym to zmienić, być zdrową i nie musieć chorobliwie myśleć o jedzeniu. Standardowo wymiotuję 3-4 razy dziennie, jak jest źle to nawet 10 razy. Sukcesem jest dla mnie 1 raz dziennie.

Jestem tym niesamowicie zmęczona. Chciałam parę razy zmienić siebie, uwolnić od bulimii, niestety ten potworek jest już częścią mnie, siedzi głęboko we mnie. Ta choroba to ja.

Po latach zamiatania problemu pod dywan, postanowiłam zrobić krok do przodu, poszukać pomocy u specjalistów.

Chciałabym normalnie żyć i nie marnować ogromnych ilości jedzenia, bo czuję się z tym okropnie, niestety nie potrafię nad tym panować, to jak narkotykowy głód, nie jestem w stanie myśleć o niczym innym jak napełnieniu żołądka, zapełnieniu smutku, żalu.

Wiem, ze to trochę żałosne, ze dorosła osoba nie potrafi zapanować nad taką prostą czynnością jak jedzenie i wstyd mi o tym mówić.

Szukałam przyczyn tego potwora, bo chciałam na własną rękę wyleczyć się, jednak nie potrafię.

W przyszłości pewnie coś dopiszę, bardziej zagłębię się w swoją chorobę.

Chciałabym normalnie żyć, pokochać siebie, zaakceptować. Dbać o swoje ciało i umysł, zrobić coś dla siebie, a nie spuszczać je w toalecie.

Dziękuję Ci bardzo za przeczytanie krótkiej historii mojego życia.

Życzę Ci miłego dnia :)