Siema, pewnie wiecie lub i nie ale jestem Remek. Po tylu namowach, rozmowach z bliskimi czy znajomymi w końcu się przemogłem by zostawić tu notkę o sobie. Sprawa wygląda tak. Przez niedowład lewej stopy po urazie i operacji kręgosłupa nie jestem zdolny do pracy na normalnej umowie choć starania o grupę inwalidzką również skończyły się fiaskiem. Dorabiam na umowie zlecenie, lewa noga jako tako funkcjonuje dzięki ortezie która odzwierciedla chód. Jest to piękny wynalazek. I tutaj muszę przejść do spraw ważnych. Kolano w prawej nodze jest krótko mówiąc do wymiany. Czekałem na osteotomie, z różnych czy wręcz dziwnych przyczyn nie doszło do skutku. Aktualnie cały staw kolanowy jest na tyle przesunięty że niemal jedyną opcją zostaje endoproteza kolana a to koszt 15-30 tysięcy. Jego krzywizna rzuca się w oczy a chodzenie w tej chwili to już dla mnie niemal abstrakcja, ból wymieszany ze strachem czy zaraz to nie eksploduje. Gdy nałożę ściągacz, do tego stabilizator to 'poruszam' się choć może to złe słowo. Po prostu mogę się posuwać do przodu. I to tyle. Idąc dalej, jak zajmę się kolanem to zostanę bez grosza przy duszy, na chociażby rehabilitacje czy sprawy związane z próbą odzyskania kolana. Zbierałem się z tym wpisem jak pies do jeża, ale chyba się udało. A bardziej aktualny stan zdrowie popchnął mnie ku temu. Marzy mi się ruszyć, naprawić te kolano bo druga noga śmiga lepiej jak przedtem. Nie oczekuje nic, nawet cudów ale jak słyszałem wielokrotnie, nic nie szkodzi aby spróbować, jakoś rozbujać ten wózek. Dalsze funkcjonowanie w takim stanie to już ze skrajności w skrajnośc a ja krótko mówiąc jestem po prostu tym wszystkim zmęczony. Na tą chwilę, myślę że to tyle. Dzięki za poświęcenie czasu na przeczytanie moich wypocin, wykonałem pierwszy krok. Jakąś część mnie liczy że dzięki Wam wykonam kolejne które koniec końców nie będą udręką a zwykłą codziennością. Trzymajcie się, strzałeczka