Pani Ewa jest mamą trójki dzieci (lat 4, 12 i 17). Pracowała przez lata na stacji benzynowej jako sprzedawca, zajmowała się także pracą fizyczną przy dostawach. Do czasu kiedy nie zdarzył się wypadek - schodząc z córeczką ze schodów, potknęła się i spadła, łamiąc nogę. Niestety, złamanie okazało się bardzo skomplikowane.

Ochrona zdrowia działa jak działa, więc czekanie na operację. Potem zabieg i rehabilitacja. W międzyczasie pani Ewie skończyło się L4, więc zawnioskowała o świadczenie rehabilitacyjne. I tu niestety zaczęły się problemy - ZUS odmówił świadczenia. Pani Ewa odwołała się więc do sądu. Tylko, że tu trzeba też czekać. Już ponad pół roku. A żyć za coś z dziećmi trzeba.

Za coś także trzeba opłacać czynsz w kamienicy. Pani Ewa zalega za te kilka miesięcy i już otrzymała pismo o wypowiedzeniu umowy najmu. Jeśli nie spłaci długu - dziewięć tysięcy złotych - do 22 lutego, to miasto wypowie jej najem i zaczną się kolejne problemy. Czy warto, żeby z dziećmi miała eksmisję nad głową?

Udało jej się na razie stanąć na uszach i wpłacić dwa tysiące złotych. Zaraz jednak lecą kolejne miesiące. Zarząd Lokali Miejskich nie chce negocjować i np. rozłożyć dług na raty.

Długo namawiamy panią Ewę, żeby jej pomóc. ‘’Są ludzie bardziej potrzebujący’’, mówi. Z nami chciała tylko porozmawiać, wyżalić się na niesprawiedliwość ZUS-u.

Po naszej analizie prawnej, wiemy, że sprawa z ZUS-em będzie wygrana. Biegły sądowy sporządził opinię, że pani Ewa jest niezdolna do pracy i decyzja ZUS o odmowie świadczenia była błędna. Pieniądze zaległe kiedyś otrzyma, dojdzie w końcu do zdrowia i wróci do pracy. Tylko czy wtedy nie będzie za późno?

Na zebranie pieniędzy mamy tylko dwa dni.

Tylko, że jak nie my, to kto?