Martyna i Robert tworzyli spokojną, kochającą się rodzinę z marzeniami i planami na przyszłość. Wraz z narodzinami synka ich życie nabrało nowego sensu, a codzienność wypełniała się rutyną, radością i wychowaniem czteroletniego chłopca. Wszystko zmieniło się nagle, pod koniec wakacji 2024 roku.

Martyna zaczęła odczuwać ból barku, który przekształcił się w coraz silniejszy ból pleców. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia pracowała, a lekarze przez długi czas nie potrafili wskazać przyczyny. Rezonans wykonany 22 stycznia 2025 r. wykazał obecność płynu w prawym płucu i podwyższone markery nowotworowe. Najpierw w szpitalu w Kartuzach ściągnięto 1,5 litra płynu przez strzykawkę, później w UCK w Gdańsku – aż 7 litrów przez drenaż. Tam też Martyna usłyszała pierwszą diagnozę: nowotwór o nieznanym pochodzeniu.

Kolejne badania wykazały nowotwór rozsiany w jamie brzusznej z przerzutami na płuca. Początkowo podejrzewano bardzo rzadkiego śluzaka, jednak po trzech tygodniach i wielu badaniach histopatologicznych okazało się, że Martyna choruje na zaawansowanego raka jelita z licznymi przerzutami.

4 kwietnia Martyna przeszła operację ratującą życie. Lekarze udrożnili jelita, założyli stomię, usunęli fragmenty jelita grubego, cienkiego, wyrostek robaczkowy oraz część guzów nowotworowych. Operacja trwała 4,5 godziny – dłużej nie mogła, ponieważ istniało ryzyko, że Martyna nie przeżyje zabiegu.

Choć po operacji wróciła na chwilę do sił, chemioterapia została wstrzymana z powodu bardzo złych wyników wątrobowych. Miesiąc temu przyszły wyniki badań genetycznych, które potwierdziły najgorsze — na ten moment nie istnieje skuteczne leczenie dla jej przypadku. Martyny nie da się dziś wyleczyć.

To wszystko odbija się również na jej psychice. Martyna miewa ataki paniki, a codzienność bez leków przeciwdepresyjnych jest dla niej zbyt obciążająca — zmagania z chorobą i niepewność jutra powodują silne stany depresyjne, z którymi musi walczyć każdego dnia.

Dodatkowym źródłem bólu i cierpienia jest bardzo trudna w gojeniu stomia. Zmiana płytek i opatrunków wiąże się z ogromnym bólem fizycznym, a każdy taki zabieg to kolejna próba sił i wytrzymałości organizmu.

Wszystko to spadło na barki Roberta. Musiał zrezygnować z jednej pracy, aby opiekować się Martyną i ich synkiem. Nauczył się wymieniać stomie, robić zastrzyki, podłączać kroplówki – to on każdego dnia dba o to, by Martyna mogła choć trochę odetchnąć w tym dramacie. A przecież sam też mierzy się z lękiem, bezsilnością i ogromnym ciężarem odpowiedzialności.

Dlatego jako bliscy Martyny prosimy o każdą możliwą pomoc. Każde wsparcie finansowe to większy komfort życia, dostęp do specjalistów łagodzących ból i cierpienie, a przede wszystkim — więcej wspólnych chwil z ukochanym dzieckiem. Martyna walczy, by być przy swoim synku jak najdłużej.

Bo on wciąż pyta: „kiedy ten wirus z mamy wyjdzie?” — a Martyna bardzo chce doczekać dnia, kiedy będzie mogła odpowiedzieć: „już wyszedł, kochanie”.

W razie śmierci pieniądze przejdą na zabezpieczenie przyszłości syna.

Pomóżmy jej w tej walce.