1,5 roku udręki z odwiecznymi problemami daje się we znaki. 
W styczniu 2018 mój koń zakulał, 3 wetów, 6 miesięcy „szukania”, multum zdjęć oraz usg, zero pomysłów, zero diagnozy, mnóstwo pieniędzy, udało się - sierpień 2018 oficjalnie kulawizna zażegnana, szczęście nie do opisania, nie na długo... Pod koniec sierpnia Sabrina zaczęła parskać 5 razy bardziej niż inne konie - pomyślałam, że po prostu zaleciało jej coś do nosa, ale to parskania tak sobie mniejsze czy większe jej towarzyszyło, do tego po czasie doszło przekładanie wargami góra-dół, uśmiechanie, aż w końcu z końcem października zaczęła rzucać głową, cały czas, na padoku, w stajni, w boksie, nie było możliwości konia nawet wyczyścić, osteopatka, terapia czaszkowo-krzyżowa, terapia manualna - nic z tych rzeczy, aż w końcu podjęłam decyzję w grudniu o endoskopii na którą musiałam czekać nieco ponad miesiąc - WYSZŁO! 

Paciorkowiec na prawym worku powietrznym - coś co absolutnie nie powinno tam się znajdować, 3 puszki antybiotyku, minimalna poprawa, koń nadal rzuca głową, męczy się, męczę się ja patrząc na nią, rozkładam ręce z bezradności, braku pomysłów, pieniędzy na to wszystko, co można robić i szukać dalej i co najgorsze może nie dać żadnych efektów... 

Przed nami ostatnia endoskopia po której zapadnie decyzja czy wysyłać ją do kliniki czy jest jeszcze jakiś sposób aby „pozbyć” się tego na miejscu, a niestety nie jest to łatwe, pomarańczowy glut tzn „paciorkowiec” dosyć mocno trzyma się worka powietrznego i nie chce się odczepić.




Klinika to już zdecydowanie większy koszt o który ciężko mi kogokolwiek prosić, ale być może wspólnymi siłami, nikogo nie zmuszam, jeżeli tylko ktoś chce, grosz do grosza uda się nam uzbierać na kontrolną endoskopię. 

Każdemu za najmniejszą wpłatę będę dozgonnie wdzięczna...