Dzień dobry.

Mam 57 lat, i zamiast myśleć o emeryturze, rzuciłam się z motyką na słońce. Zanim zmarł mój mąż, w 2019, planowaliśmy czasem, że kiedyś kupimy własne mieszkanie, wciąż mieszkaliśmy w wynajmowanych, a ostatnie kilkanaście lat w czynszowym TBS. Może byśmy pomału zrealizowali te marzenie, gdyby nie choroba męża, i w efekcie jego śmierć. Wtedy dotarło do mnie, że gdy ze mną coś się stanie, to mój najstarszy syn, 30-letni Adrian, nie będzie mógł zostać w tym mieszkaniu. Adrian ma zdiagnozowany autyzm, potrzebuje stałej opieki. Nie będzie też mógł, jako osoba niepełnosprawna intelektualnie, podpisywać żadnych umów, czy być odpowiedzialnym za różne opłaty. Może nie wszystkim wiadomo, więc powiem, że czynsze w TBS są horrendalnie wysokie, i lokal, wg obecnych ustaw, nie przechodzi na własność lokatora, nawet po wielu latach.

Dlatego podjęłam tę karkołomną decyzję, by zapewnić synowi godne życie. Docelowo, zamierzam dokonać za ileś lat (bo chcę jeszcze trochę pożyć), jakiś notarialny wpis, by syn był właścicielem, i gdy przyjdzie pora, mieszkanie oddać komuś, kto zapewni opiekę synowi, nie wykluczam, że będzie to ktoś z rodziny, ale póki co, tylko ja zajmuję się synem, i tak będzie, dopóki dam radę.

Cała moja rodzina, co mogli, to pomogli, ja dołożyłam wszystkie oszczędności, i udało się zebrać kwotę wyższą niż minimum wkładu własnego do uzyskania kredytu. Rata kredytu razem z czynszem, będzie w nowym mieszkaniu niemal taka sama, jak czynsz w TBS, więc w domowym budżecie nic się nie zmieni. Poza tym, że będę płacić za swoje .Kredyt jest na kwotę 140000zł, rozłożony na 30 lat, ale mam zamiar oszczędzać, i co jakiś czas spłacić więcej, i w rezultacie skrócić okres jego trwania.

Klucze odbieram na początku lutego. I niestety, pojawił się problem. Nie zdawałam sobie sprawy z kosztów, jakie są potrzebne na wykończenie mieszkania. Trzeba zrobić prawie wszystko - podłogi, malowanie, drzwi, nie wspominając o kuchni i łazience. Do tego robocizna, przeprowadzka...Od lat nie interesowałam się takimi sprawami, bo nie było to konieczne, moja wiedza zatrzymała się na takich cenach gdzieś sprzed dekady może... No i w tym momencie przyznaję, że nie jestem gotowa na takie koszta.

Dlatego wybaczcie, proszę, ale nie poradzę sobie bez pomocy życzliwych ludzi. Bardzo proszę, o najmniejsze chociaż wpłaty, a jeśli tak szczęśliwie się zdarzy, że uzyskam większe wsparcie, to nadwyżka będzie przeznaczona na spłatę kredytu. Bardzo chciałabym zamknąć za sobą ten etap w życiu i rozpocząć nowy.

Wszystko zrobię dla syna, bo kocham go mocno, i czuję żal, że jest taki samotny... Nie ma przyjaciół, nikt go nie odwiedza, dobrze, że przynajmniej uczęszcza na Warsztaty Terapii Zajęciowej. Ja jestem również schorowana, dopadła mnie już cała kumulacja schorzeń, z wiodącą astmą, którą mam od dzieciństwa. Mam intuicję, że w nowym miejscu będzie nam dobrze, że odzyskamy radość życia, że w tym dużym bloku znajdziemy przyjaciół. Przecież nie może być inaczej, prawda?

Dołączam kilka naszych zdjęć, i filmik, w którym Adrian spotyka się z... gołębiami :) A także foto z diagnozą syna, i zdjęcia z budowy, i wnętrze mieszkania.

Serdecznie dziękuję za wszelkie wpłaty, obiecuję, że będę aktualizować wpisy. Pozdrawiam wszystkich, Renata.