"Cześć! Mam na imię Mikołaj i mam już 7 lat! Chodzę do szkoły, do integracyjnej klasy "0". Fajnie tam jest chociaż czasem ilość świateł i głośne dźwięki są bardzo przytłaczające... Mama mówi, żebym nie zatykał uszu ani nie zamykał oczu, bo hałas ani światło nie mogą mi nic zrobić. Niby tak, ale przez moją głowę przechodzi wtedy istny huragan! Znalazłem sposób na to i czasem na korytarzu chowam się do mojej szafki na kurtkę i buty! To nawet zabawne kiedy tak mnie szukają ;) Koledzy bardzo chcą się ze mną bawić, ja z nimi też ale to trudne. Pokazują mi co i jak i jest trochę lepiej. No bo czy do życia potrzebne jest kreatywne i spontaniczne myślenie? Mama mówi, że tak. Najtrudniej jest wtedy kiedy w domku rodzice i babcia zadają pytanie "co dziś robiłeś?". A ja? Ja robiłem tak dużo, że ciężko poukładać to wszystko w głowie! Wszyscy myślą, że powiedzieć kilka słów ciągiem i to składnie to bułka z masłem ale ten natłok wszystkiego na raz boli. Kiedyś próbowałem radzić sobie z tym krzykiem, wierzganiem i biciem ale kiedy rodzinka zaczęła stosować "terapię smiechową" zrozumiałem, że to o wiele lepsze niż ból. Teraz gdy nie potrafię sobie poradzić z tym co czuje po prostu biegam blisko ściany, albo przekładam przedmioty. Ale już wiem kiedy jest mi smutno, kiedy jestem wesoły, kiedy jestem zły albo głodny! Niby prosta rzecz, co nie? Ale jak Cię tak śmiesznie boli brzuch i zaczyna cos tam do Ciebie burczeć po swojemu to skąd wiadomo, że akurat chce jeść, a nie spać? :D a no właśnie rodzina mi powiedziała, że to właśnie jest głód! Słyszałem już, że jestem dziwny ale ja się tam czuje normalnie w moim świecie. I nawet mogę Cię polubić tylko pokaż mi jak mam to zrobić, jak mam się z Tobą bawić i nie obrażaj się kiedy powiem coś bardzo szczerze. Nie umiem kłamać a kiedy coś śmierdzi albo mi się nie podoba po prostu mówię to na głos. Taki jestem.

Jakiś lekarz powiedział kiedyś, że mam AUTYZM, co kolwiek to jest."

Kochani!

Staram się pomagać jak mogę i umiem. Dziś to ja potrzebuję waszej pomocy. Jak każda matka zrobię wszystko dla swojego dziecka. Mikołaj ma stwierdzony autyzm od trzeciego roku życia. Kiedy usłyszałam diagnozę w myślach pytałam siebie dlaczego my, czy to kara, przecież nie krzywdzimy nikogo. Z biegiem lat sądzę, że to doświadczenie, które pozwoliło zbudować naszą siłę i znaleźć się tu gdzie jesteśmy dziś. Mikołaj dzięki terapiom i różnym aktywnym zajęciom funkcjonuje dużo lepiej. Razem z rodziną chcemy jak najlepiej przystosować go do zmian, szkoły czy pójścia na studia. Delfinoterapia jest właśnie jedną z tych terapii, które pomagają otworzyć się takim dzieciom jak Mikołaj. Przyjazny wygląd tych zwierząt, echolokacja, ultradźwięki i aktywność fizyczna pomaga w "wyrzucaniu" emocji. Nas jednak na to nie stać. Taki wyjazd to koszt rzędu 2600 Euro. Liczy się tu każda złotówka.

Pomożecie?