Dzień 6 września 2019r. - 23-cie urodziny naszego syna Darka i dzień, który całkowicie odmienił nasze życie. To był prawie koniec lata, ciepły, słoneczny dzień. Nagle zadzwonił telefon. Krzyk żony, płacz, panika...Wsiadłem do samochodu i pojechałam na miejsce wypadku. Obraz zmiażdżonego samochodu, który wbił się w drzewo do dziś mam przed oczyma. Strażacy musieli ciąć karoserię, żeby wyciągnąć Darka. To wszystko zdawało się trwać wieczność, każda sekunda była dla nas cierpieniem. Nie wiedzieliśmy w jakim stanie wyciągną Darka. Pierwszy cud – syn żyje. Śmigłowcem przetransportowali go do szpitala. Darek miał złamane kości nóg, rąk, obrażenia głowy. Po nocy jego stan się pogorszył. Doszło do obrzęku mózgu. Stan Darka był krytyczny, a lekarze nie dawali nadziei na przeżycie-zapadł w śpiączkę. Jednak my tej nadziei nie traciliśmy i przez prawie dwa miesiące codziennie byliśmy w szpitalu, ani na chwilę nie opuszczając Darka. Wierzyliśmy, że uda się wyciągnąćgo z tego. 

Po dużych staraniach dostaliśmy miejsce w Polskim Centrum Rehabilitacji Funkcjonalnej VOTUM - leczenia i rehabilitacji Pacjenta Dorosłego w Śpiączce-syn został przewieziony do ośrodka rehabilitacyjnego, lecz po paru tygodniach zabraliśmy go do domu gdyż stan Darka  bardzo nieznacznie się polepszał. Kolejne tygodnie to usilne szukanie jakiegoś miejsca,kliniki która skuteczniej mogłaby pomóc synowi wrócić do normalnego życia. Stan Darka wymagał ciągłej opieki, intensywnej rehabilitacji i zajęć, żeby mógł powrócić do pełni sił.Po usilnych staraniach od 23.02 na miesiąc przewieźliśmy Darka do Centrum Neurorehabilitacji Klinicznej i Rodzinnej przy “Gołębim Dworze” im. prof. Jana Talara w Iławie.Tam stan zdrowia syna w sposób widoczny zaczął się polepszać. Niestety jest to klinika prywatna i koszty leczenia były naprawdę duże (ok. 25000 zł.kosztował miesiąc pobytu). Wróciliśmy do domu akurat wtedy, gdy w całym kraju rozpoczęła się kwarantanna.Naszemu synowi potrzebna była natychmiastowa dalsza rehabilitacja-niestety wszyscy odmówili,musieliśmy sami sobie jakoś radzić-kupiliśmy dużo sprzętu do ćwiczeń rehabilitacyjnych.Teraz już sytuacja w miarę ustabilizowała się-mamy prywatną rehabilitację domową.Mamy też bardzo duże wydatki na leczenie syna, chcielibyśmy jeszcze przynajmniej na 2 turnusy pojechać do centrum prof. Talara -dlatego prosimy o wsparcie i pomoc finansową dla naszego syna. Darek jest dla nas najważniejszy i choć przed nami jeszcze długa i trudna droga, nie poddajemy się, wciąż będziemy walczyć o jego powrót do sprawności.

Darczyńcom z całego serca DZIĘKUJEMY.

Rodzina Darka.