Hej! Jestem Natalia i mam niespełna 20 lat - ponoć najlepszy czas życia. Ale niestety nie dla mnie.

PIERWSZA PRZESZKODA

Moja historia zaczęła się w 2002 roku, kiedy się urodziłam. Już wtedy życie postawiło moją mamę i mnie przed ogromnym wyzwaniem - wadą wrodzoną serca pod postacią Tetralogii Fallota. Mama miała szczęście, że urodziła się jej uparta, waleczna i pełna radości córka. Kilka miesięcy po swoich pierwszych urodzinach została przeprowadzona operacja, która uratowała mi życie. Choć w szpitalach spędziłam dużą część swojego dzieciństwa, to najgorzej nie było.

DZIECIŃSTWO

W końcu zostałam posłana do szkoły. Choć już wtedy pojawiły się problemy sugerujące zaburzenia to nikt nie zwracał na to uwagi. Problemy w komunikacji z rówieśnikami, koncentracji czy nadmierna aktywność ruchowa. To tylko wierzchołek góry lodowej problemów, które eskalowały na przestrzeni lat. Przez nauczycieli byłam opisywana jako "zdolna, ale leniwa". Teraz jednak wiem, że to, co było brane jako lenistwo to prokrastynacja.

PRZUPUSZCZENIA

W miarę, gdy stawałam się coraz bardziej dojrzała i świadoma, zaczynałam rozumieć, że objawy których doświadczam nie są normalne. W końcu natrafiłam na temat spektrum autyzmu, zespołu Aspergera oraz ADHD. Po długim researchu czułam się,jakbym odkryła największe tajemnice, a wszystkie elementy układanki zaczęły tworzyć spójną całość. Brak motywacji, bycie mistrzem prokrastynacji, wieczne znudzenie życiem, problemy z koncentracją, pamięcią i uczucie derealizacji czy słabe rozumienia komunikacji niewerbalnej i ironii. Możnaby długo wymieniać. Na moje nieszczęście do poradni psychologiczno-pedagogicznej zgłosiłam się za późno - młodzież po 18 roku życia nie była już diagnozowana. Tak też mimo trudności udało mi się przynajmniej zdać liceum i maturę, choć wyniki mnie nie zadawalają.

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Brak diagnozy odbija się mocnym echem w moim życiu codziennym. Czasem trudno zadbać mi o swoje podstawowe potrzeby życiowe, więc próba realizacji moich marzeń jest trudniejsza niż może się wydawać. Diagnoza i odpowiednie leki pomogą mi w tym, aby w końcu zacząć w miarę normalnie funkcjonować i móc zrealizować moje marzenia i pomysły na siebie. Niestety - mała ilość specjalistów zajmuję się diagnozą dorosłych ludzi w kierunku ADHD i ASD, dlatego trzeba robić to prywatnie. Ta opcja jest niestety dla mnie nieosiągalna, biorąc pod uwagę, że diagnoza to dłuższy proces, a jedna sesja to koszt od 250 do 350 złotych. Dlatego zwracam się do Was o pomoc w drodze do diagnozy i życia w sposób, którego nie znam, a które jest na wyciągnięcie ręki. Pragnę móc zrealizować w pełni swój potencjał i wykorzystać szansę daną mi od losu.