Mam na imię Ola. Choruję na przepuklinę oponowo-rdzeniową i wodogłowie, co wiąże się z porażeniem kończyn dolnych oraz zwieraczy. Poruszam się wyłącznie na wózku inwalidzkim, ale mimo tych ograniczeń staram się żyć pełnią życia i czerpać z każdego dnia to, co najlepsze.

Nie pozwalam, by moja niepełnosprawność definiowała mnie jako osobę. Wręcz przeciwnie — traktuję ją jako część swojej historii, ale nie jako jej całość. Regularnie biorę udział w warsztatach terapii zajęciowej, gdzie rozwijam swoje pasje i umiejętności. Szczególnie bliskie mojemu sercu są prace artystyczne — maluję, lepię w glinie, tworzę z wyobraźni i serca. To dla mnie nie tylko forma ekspresji, ale też sposób na budowanie wewnętrznej siły i spokoju.

Kocham ruch i aktywność. Choć poruszam się na wózku, z pomocą asystenta biorę udział w półmaratonach — to doświadczenia, które dają mi ogromną satysfakcję i poczucie wolności. Każdy taki bieg to dowód na to, że granice często są tylko w naszej głowie.

Jestem osobą pogodną i otwartą. Wierzę, że życie — mimo trudności — może być piękne, jeśli tylko spojrzymy na nie z wdzięcznością i odwagą. Staram się inspirować innych swoją postawą i pokazywać, że ograniczenia fizyczne nie muszą oznaczać ograniczeń w marzeniach, pasjach i działaniu.

Aby móc dalej rozwijać swoje pasje i prowadzić aktywne życie, potrzebuję nowego wózka inwalidzkiego. Niestety, jego koszt jest bardzo wysoki i znacznie przekracza moje możliwości finansowe.

Wózek, którego potrzebuję, jest sprzętem specjalistycznym — musi być indywidualnie dopasowany do moich potrzeb zdrowotnych i codziennego funkcjonowania. To nie tylko środek transportu, ale przede wszystkim narzędzie niezależności i szansa na dalsze spełnianie się w życiu, w sporcie i w sztuce.

Z całego serca proszę o wsparcie. Każda, nawet najmniejsza kwota, przybliża mnie do celu i będzie miała dla mnie ogromne znaczenie.

Dziękuję za każdą pomoc, dobre słowo i udostępnienie tej prośby dalej.