Wczoraj ok. 11:00 dowiedziałam się, że koty są w Polsce pół doby wcześniej, niż było to zaplanowane, bo Antonina i kierowca Stiepan założyli, że bus będzie stał na granicy jak ostatnio 14 h. Stał tylko 2. Większość ludzi, którzy byliby skorzy pojechać pod Górę Kalwarię po koty – w pracy albo bez auta, albo z nieodwoływalnymi w tak krótkim czasie planami. A ja po 4 h snu i wziętej tabletce nasennej „na dospanie”, która akurat zaczynała działać…

No ale nic to. Ewa bez wahania zgodziła się pojechać ze mną jako wsparcie do szturchania, gdybym zaczęła tracić koncentrację za kółkiem. Zgarnęłam Ewę i ok. 12:00 ruszyłyśmy pod Serock (ok. 200 km), gdzie czekała już na nas Agnieszka (ona się komunikowała z Antoniną, a potem także ze Stiepanem, miała też pod ręką akurat gotówkę, by założyć 900 zł, które trzeba było dać Stiepanowi za transport). Kilkanaście minut po 15:00 ruszyłyśmy pod Górę Kalwarię (kolejne 60 km; odkąd mam prawo jazdy, czyli ponad 20 lat, zarzekałam się, że po Warszawie mogę jeździć tylko jak jest pusto – w środku nocy lub nad ranem, ale jak szaleć, to szaleć, więc pojechałam w popołudniowych godzinach szczytu, bo czemuż by nie, skoro czekają koty i umordowany kierowca chcący wracać), dotarłyśmy o 17:00.

Za kierownicą busa na ukraińskich blachach drzemał… dzieciak. Gdyby nie fakt, że kierowca, to chyba zwątpiłabym, czy pełnoletni. Szybka akcja przepakowania kotów w nasze transportery. Stiepan daje Adze reklamówkę. Myślimy w pierwszej chwili, że są tam tylko dokumenty i jakieś kocie rzeczy (może miseczka, może jakieś podkłady higieniczne).

Nie. Obok dokumentów czekoladki i ciasto. W podziękowaniu od Antoniny, że wzięłyśmy koty. Wstawiłyśmy transportery do mojego auta, wsiadłyśmy. Ja się rozryczałam, Agę i Ewę zamurowało ze wzruszenia. Przecież Antonina wysyłała te koty, zanim dostała od nas pieniądze, mogłybyśmy ją zrobić w jajo, a ona nam jeszcze słodycze i podziękowania…

Pojechałyśmy z powrotem do domu Agi, z którą została Tosia. A Ewa, ja i Sevik ruszyliśmy do Olsztyna.

O 22:00, po 10 godzinach niemal bez przerwy za kółkiem i wykręconych dobrze ponad 500 km, wstawiłam transporter z Sevikiem do swojej łazienki, oczyściłam łazienkową kuwetę, postawiłam miski z wodą i kocim jedzeniem, otworzyłam transporter i zostawiłam kota, żeby odetchnął. Ewa wezwała taksówkę i pojechała do siebie. Ja siadłam i poczułam, jak zaczynają mi się z ulgi i odreagowania trząść nogi. Jeszcze tylko ogarnięcie wieczorne moich bab, śniadanio-kolacja dla mnie, zajrzenie do Sevika. Koło 3:00 poszłam spać. Obudziłam się po 7:00 i…

Wojna na Ukrainie. Tę dwójkę wyciągnęłyśmy w ostatniej chwili. Jak ja się cieszę, że się nie poddałyśmy i zmobilizowałyśmy się do tej zrzutki. Nie wybaczyłabym sobie. Wiem, że to tylko dwa koty. Ale to te dwa koty, o które mogłyśmy walczyć i zawalczyłyśmy. I się udało.

Dziękujemy wszystkim osobom, które nas wsparły do tej pory, i prosimy o pomoc w zebraniu reszty. Może jeszcze ktoś się dorzuci?

Jakoś dozbieramy resztę kwoty, prawda?

Tosia u Agi: https://youtube.com/shorts/tNGBuUeqYFc

Sevik u mnie: https://youtube.com/shorts/HtVTdr-VZyc