Kochani, bardzo dziękuję za wsparcie jakie mi okazujecie, za dobre słowo, modlitwę, wpłatę. Bardzo to doceniam. Mierzę się z chorobą już tak długo, a Wy wciąż przy mnie jesteście. Tylko, tak jeszcze mam szansę. Nie na wyzdrowienie, tylko na trochę czasu, który mogę jeszcze kupić. Ale, żeby go kupić potrzebuję środków finansowych. Proszę Was nie zostawiajcie mnie, nie teraz.

Jestem w domu, chociaż lekarz zasugerował opiekę Hospicjum. Chyba jeszcze nie jestem na to gotowa. Chociaż ostatnio śpię przez większość dnia to jeszcze nie mój czas na taką „współpracę”. Każdego dnia walczę, aby wstać, pójść do łazienki, zjeść. To trudne. Trudniejsze jest coś innego. Ból. Towarzyszy mi już kilka lat i myślałam, że polubimy się na wzajem, ale nic z tego. Może dlatego boli tak bardzo, że łzy lecą nie tylko moje, ale moich dzieci. Im też jest trudno. Nawet nie wiem czy nie trudniej. Jestem bardzo osłabiona. Nie wychodzę z domu, bo najzwyczajniej nie mam siły chodzić. Jestem tak słaba, że po małym wysiłku wymiotuję. Nie będę ukrywać, że jest kiepsko. Jest tragicznie. Zmiany przerzutowe pojawiają się coraz szybciej. Lekarze nie wiedzą za bardzo jak leczyć. Podają nowe nazwy leków, które aby otrzymać muszę mieć mutacje konkretnych genów. I tutaj nie jestem szczęściarą. Mutacji genów brak. Ale wiecie co, ja się nie poddam. Mam jeszcze trochę siły na walkę. Obiecałam sobie, swoim najbliższym, że będę silna i się nie poddam. Będę jeździła na konsultację do lekarzy na drugi koniec Polski. Nie jest to proste, ale dam radę. Potrzebuję tylko Waszego wsparcia finansowego, jak również modlitwy, dobrego słowa.