Przychodzi taki czas, gdy człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że ma wiele marzeń, ale życie nie pozwala mu ich spełnić.

Z mężem uwielbiamy górskie wyprawy, moglibyśmy przebywać w nich wręcz non stop - marzymy o czymś niby niezwykłym - 2 tygodnie w naszych, pięknym, polskich Tatrach ... niby nic, ale ....

Ja przez kilka lat walczyłam z depresją, mąż w wyniku pandemii stracił pracę i nie mógł znaleźć drugiej pewnej i stabilnej, więcej pracy szukał niż pracował, aż ostatecznie sam się załamał i był bez pracydłuższy czas. Po przeszło pół roku znalazł coś dorywczego - w międzyczasie strasznie się zadłużyliśmy. Pożyczaliśmy od rodziny i z banków, a jak już wyczerpały się opcje braliśmy chwilówki by mieć na jedzenie dla dzieci i opłaty. Mąż znalazł ostatecznie stałą pracę, jednak długi mamy tak ogromne, że nie jesteśmy w stanie ich spłącać z naszych pensji, a komornicy pukają do dzrwi.

Naszym największym marzeniem jest spłacić wszystkie długi ... lub chociaż te najpilniejsze i po wielu, wielu latach ... móc pozwolić sobie na wakacje. Choćby takie budżetowe, byle z mężem i dziećmi w górach, bez komornika na plecach.

Sama wiele razy angażowałam się w akcje charytatywne, w pomoc innym, bardzo bolało mnie gdy w zeszłym roku gdy wybuchła wojna nie mogłam wesprzeć finansowo (choć wspierałam na inne sposoby) pomocy dla ukraińców, gdyż sama nie miałam co włożyć do garnka. Wierzę, że karma wraca i tym razem ktoś mi pomoże.