Powstaje książka o legendarnym „Siwym”. Każdy może wykupić cegiełkę!

„Siwy” czyli Andrzej Kopyt – absolutnie legendarna postać polskiego rugby. Wielki trener, wspaniały zawodnik, świetny komentator, żeglarz, narciarz, miłośnik życia. Czy może być lepszy kandydat na bohatera pierwszej, polskiej biografii rugby? Ta właśnie powstaje. Każdy z nas noże być jej „wydawcą”!

Napisać, że jest legendą polskiego rugby to nic nie napisać. Urodzony w 1943 roku, wychowany na gruzach zniszczonej Warszawy, od ponad 50 lat promieniuje na całe polskie rugby. Najpierw jako zawodnik, potem jako trener, od pewnego czasu jako komentator. Kto go poznał ten wie, że to postać absolutnie nietuzinkowa. Zawodnicy, których wychował mówią o nim wyłącznie w superlatywach.

Andrzej Kopyt – pseudonim „Siwy” karierę zaczął w 1965 roku w warszawskim AZS AWF. Stamtąd, z całą sekcją trafił do Orła, z którym zdobywał wicemistrzostwo Polski w 1967, 68 i 1970 roku. Na Bielany wrócił w 1972 i pozostał w nim jako zawodnik, a później również trener do 1998 roku, zdobywając 10 tytułów mistrza Polski, cztery wicemistrza i sześć brązowych medali krajowego czempionatu.  Grał też w Szwecji (IFC Venersborg) i Francji (Stade Francais 1977-1979).

W reprezentacji Polski zagrał 46 oficjalnych meczów i jeszcze kilkanaście nieoficjalnych. Z orzełkiem na piersi zdobył 105 punktów, w latach 1974-1977 był kapitanem kadry. W jej barwach wygrywał z Włochami, Hiszpanią, Niemcami, Holandią i wieloma innymi reprezentacjami, z którymi dziś biało-czerwoni nie mają szans.

Jako trener zdobył w Polsce wszystko, co było do zdobycia. Selekcjonerem reprezentacji Polski seniorów w rugby XV był dwukrotnie w 1990 oraz w latach 1991-1994, łącznie prowadził kadrę w 17 spotkaniach. Jest „ojcem” polskiej kadry „7”, którą prowadził w latach 1998-2003.

Jakie drużyny jeszcze prowadził? Było ich wiele. Przypomnimy tylko te najważniejsze.  

W AZS AWF Warszawa pracował najdłużej i zdobywał z akademikami największe sukcesy. Prowadził bielańską ekipę w latach 1980-1986, 1988, 1993-2000, zdobywając z nią złote medale mistrzostw Polski seniorów w 1981, 1982, 1984, 1985, 1986, 1988, srebrny w 1983, brązowe w 1994, 1995, 1996, 1997, 1998. Do tego były dwa Puchary Polski: 1981, 1983 oraz złote medale mistrzostw Polski „7”: 1998, 1999, 2000, srebrne: 1996, 1997).

Z Folc AZS Warszawa wywalczył w 2001, srebrny medal mistrzostw Polski „7”. Z Orkanem Sochaczew (2001-2002) złoty medal MP7 w 2002). Pracował też z CSP Legionowo (2002), Skrą Warszawa (2003-2005), AZS Politechnika Warszawska (2004-2013), Pogonią Siedlce (razem ze Stanisławem Więciorkiem, 2013-2014, srebrny medal mistrzostw Polski seniorów „7” 2013, srebrny medal mistrzostw Polski seniorów 2014), Rugby Białystok (od 2016).

Dwa razy był trenerem roku PZR – w 1982 i 1984. Trener roku PZR w rugby „7” został w 2002 i 2003. Był też trenerem roku w plebiscycie Husarz razem ze Stanisławem Więciorkiem za sezon 2013-2014.

Dużo? Mało! Bo to „tylko” encyklopedyczne zestawienie Jacka Wierzbickiego i Macieja Powały Niedźwieckiego, autorów „Encyklopedii Polskiego Rugby”.

A o Siwym i z Siwym można rozmawiać godzinami. O jego sukcesach, o jego pasjach – nartach, żaglach, pięknych kobietach, ale przede wszystkim o rugby.

O tym wszystkim będzie ta książka. Od kilku miesięcy razem z Andrzejem Kopytem pisze ją były dziennikarz „Przeglądu Sportowego” Grzegorz Pazdyk.

Książka rośnie z każdym dniem, jest w niej coraz więcej anegdot, w zasadzie jest już niemal gotowa. Niebawem opublikujemy jej fragmenty. Ale nie ukaże się, jeśli nie uda się zebrać odpowiednich środków. Jak dużych? Ok. 40 tysięcy złotych.

Od dziś można już te pieniądze wpłacać.

W popularnym serwisie Zrzutka.pl została właśnie uruchomiona zrzutka na wydanie pierwszej, polskiej biografii.

Cel – uzbierać 30 tysięcy złotych. Dużo? Jeśli wziąć pod uwagę liczbę byłych podopiecznych, jacy przeszli przez ręce Andrzeja Kopyta, powinno się udać.

Książka o nim, to także książka o nich. W polskim rugby to pierwsza taka biografia. Każdy kibic, każdy zawodnik, każdy, kto lubi tę dyscyplinę powinien dorzucić cegiełkę do jej powstania.