Mam na imię Bartek i mam 37 lat. Do szpitala psychiatrycznego zgłosiłem się dziewiętnastego lutego tego roku, po najcięższym załamaniu psychicznym mojego życia. Dopiero tutaj dowiedziałem się, że trudności i zachowania autodestrukcyjne, z którymi borykałem się przez 20 lat i które nie pozwoliły mi na zbudowanie stabilnej ścieżka życiowej, spowodowane były Chorobą Afektywną Dwubiegunową.

CHAD jest bardzo poważną i niebezpieczną chorobą. Objawia się ekstremalnymi wahaniami nastroju — manią oraz depresją. Podczas okresu manii zatraca się możliwość racjonalnego myślenia. Chory podejmuje działania ryzykowne i szkodliwe dla siebie i swojego otoczenia. Przykładem jest euforyczny nastrój, rozkręcanie biznesów bez rozważnego planowania, przesadne stosowanie używek i problemy z zachowaniem relacji międzyludzkich. Po fazie manii następuje faza depresyjna, podczas której chory izoluje się od otoczenia, zaniedbuje podstawowe potrzeby i wyjawia skłonności samobójcze. 29% ludzi chorujących na tę chorobę popełnia samobójstwo. U osób z nieleczonym Zaburzeniem Afektywnym Dwubiegunowym występuje sześciokrotnie większe ryzyko samobójstwa niż u osób przyjmujących leki stabilizujące nastrój. 

Ostatnie 1,5 miesiąca spędziłem w stacjonarnym oddziale psychiatrycznym Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Podczas pobytu codziennie współpracowałem z lekarzami psychiatrami i zespołem terapeutycznym. Liczne zajęcia grupowe pozwoliły mi przyjrzeć się schematom zachowań, którymi w przeszłości niszczyłem sobie życie. Zostałem objęty kompleksową opieką całodobową, dzięki której nauczyłem się ponownie funkcjonować w społeczeństwie jak zdrowy człowiek. Wypracowałem zdrowy rytm spania, jedzenia, a lekarze dobrali mi odpowiednią dawkę leków. Aktualnie choroba jest w remisji, a leczenie ustabilizowało mój stan psychiczny. 

Mój pobyt w szpitalu dobiega końca. Lekarze są zdania, że jestem gotowy rozpocząć normalne życie poza szpitalem i ja również czuję się na siłach. Dostałem się na trzymiesięczną terapię w oddziale dziennym leczenia Zaburzeń Emocji i Nastroju i cieszę się na jej rozpoczęcie w czerwcu. Jestem zmotywowany i pełen chęci działania. 

Przeszkodą na drodze do rozpoczęcia przeze mnie nowego i zdrowego rozdziału w życiu jest brak środków finansowych na podstawowe potrzeby po wyjściu ze szpitala (mieszkanie — czynsz, kaucja, media, jedzenie, leki). Wprawdzie mógłbym zamieszkać tymczasowo w przytułku dla bezdomnych, ale niestabilne warunki nie pozwoliłyby mi na opiekę nad czteroletnim synkiem i według lekarzy mogłoby to spowodować nawrót objawów choroby.  

Zrzutkę stworzyłem, aby zebrać początkową kwotę potrzebną do wynajęcia mieszkania, w którym będę mógł stanąć na nogi oraz zapewnienia podstawowych potrzeb na czas przed rozpoczęciem pracy. Będę niezmiernie wdzięczny za Waszą pomoc w odbudowie mojego życia. 

Więcej informacji o Chorobie Dwubiegunowej Afektywnej:

https://zdrowie.pap.pl/wywiad/psyche/kiedy-dobry-nastroj-jest-choroba