Pewnie znasz takie powiedzenie, że coś się komuś należy jak psu buda. Pozwól, że opowiem Ci jak to wygląda z mojej czworonożnej perspektywy.  

👉 Mam na imię Sonia i do niedawna życie spędzałam w gospodarstwie, wesoło merdając ogonem zza krat, w ciemnej budzie, w której byłam uwięziona i jedząc suchy chleb - to było moje stałe menu. Czasem dyskretnie szczekałam po nastaniu ciszy nocnej – w końcu moja rola, to bycie żywym alarmem 😞 I tak właściwie było przez pierwsze trzy lata. Ale teraz piszę do Ciebie w moim czwartym, i być może ostatnim roku życia.

Uwierz, że ze wszystkimi jestem w stanie się zaprzyjaźnić. Jednak nie z guzem, który wdarł się pod mój dach i zagościł u mnie na dobre. Paradoksalnie - im był większy, tym mniej zauważalny stawał się dla moich opiekunów, którzy kompletnie przestali się mną interesować. Zostawili mnie samą sobie, a przecież robiłam wszystko, żeby mnie kochali 💔

Na szczęście ktoś mnie jednak zauważył - zostałam odebrana podczas interwencji, która przywróciła mi jakąkolwiek nadzieję na ratunek.

Guz ma już 15 cm średnicy 😣 i zajmuje 10 % mojego ciała. A ważę tylko 5 kilogramów! Słowem - jest to zbyt duże obciążenie dla mojego organizmu. Żeby przeżyć, potrzebuję natychmiastowego leczenia👩‍⚕️

Z całego psiego serca proszę Cię dziś o wsparcie. Każdy gest dobroci, każda przelana przez Ciebie złotówka da mi szansę na powrót do zdrowia. Pozwól mi żyć bez bólu, wesprzyj moje leczenie! ❤️‍🩹