Urodziłem się w czerwcu 2005 roku i choć miałem retinopatię III/IV stopnia dziś mogę podziwiać Świat własnymi oczami. Przyszedłem na świat jako jeden z zaledwie 0,6% (w skali roku) rodzących się skrajnych wcześniaków. Natura "zmusiła mnie" bym opuścił brzuch Mamy w 25 tygodniu ciąży, a nie (jak to bywa u moich zdrowych rówieśników) po niespełna 40 tygodniach spędzonych w bezpiecznym i ciepłym łonie. Ważyłem zaledwie 990 gramów - mniej niż paczka cukru. Byłem skrajnie niedojrzały. Niewykształcone płuca nie chciały oddychać.

Mimo, że mam już 14 lat jeszcze samodzielnie nie siedzę ani nie chodzę, ale wierzę, że kiedyś na pewno się tego nauczę. Dziś moi rówieśnicy grają w piłkę, bawią się w berka, a ja tymczasem ćwiczę, ćwiczę i wciąż ćwiczę, żebym kiedyś też mógł się z nimi bawić. Ćwiczę z logopedą, psychologiem, pedagogiem, neurologopedą, specjalistą od integracji sensorycznej, z muzykoterapeutą, chodzę na warsztaty terapii zajęciowej i socjalizacji.

Od kilkunastu miesięcy moja Mamusia ma na głowie nie tylko mnie, ale i mojego Tatę, który w tym czasie przeszedł dwa udary i jest częściowo sparaliżowany. W związku z tym na jej barkach spoczywa opieka nie tylko nade mną, ale również nad moim ojcem.

Więcej informacji na temat leczenia, codziennej rehabilitacji niezbędnej do "normalnego" funkcjonowania i ograniczeń znajdziesz na stronie:

http://dawid.piechna.eu

Sprzęt rehabilitacyjny, dzięki któremu uczę się stać i chodzić.

Stoję tylko dzięki pasom, trzymającym moje biodra i nogi.