Przestrzeń egzystencjalna/przestrzeń bycia człowieka jest wg. Christiana Norberta Schulza subiektywnie scentralizowana, co oznacza, iż świat każdego człowieka ma swoje centrum, które jednak łatwo jak u Ulissesa stracić. Od niepamiętnych też czasów różne kultury i ludy myślały o całym świecie jako o czymś posiadającym środek – punkt odniesienia globalny. Mógł on przybierać formę drzewa lub słupa, góry lub budowli, która wyznaczała pionową oś ‘Axis Mundi’. Według Schulza centrum – oś ‘Axis Mundi’ to miejsce, w którym spotyka się niebo i ziemia. A kierunek w górę i w dół jest głęboko zakorzeniony w psychice człowieka i wiąże się z odczuwaniem grawitacji, oznacza unoszenie się lub spadanie. Kierunki poziome wiąże się ze zmianą i codziennym życiem., natomiast pionowość miała święty wymiar i oznaczała rzeczywistość wyżej lub niżej niż codzienna egzystencja – integrowała te rzeczywistości. Schulz cytuje Ericha Kӓsterna: „Wspinaczka w górę wiąże się z odkupieniem. Dzieje się tak dzięki sile słowa ‘nad’ i mocy słowa ‘w górę’. Nawet ci, którzy od dawna już nie wierzą w niebo i piekło, nie mogą zmienić słów ‘nad’ i ‘pod’.”

W sensie bardziej materialnym pionowość wyraża sam proces budowania i przezwyciężania sił natury. „Najprostszym modelem ludzkiej przestrzeni egzystencjalnej jest zatem pozioma płaszczyzna, przebita pionową osią”. Pojawiający się w tradycyjnych opolskich kapliczkach trójpodział posiada głębokie znaczenia religijne i teologiczne. Trzeciego dnia zmartwychwstał Chrystus, liczba 3 to poprzez trójcę przenajświętszą liczba Boga, to też symbol pełni i doskonałości. Jako oś integrująca niebo z ziemią, każdy element kapliczki posiada określoną funkcję. Najbliżej ziemi jest miejsce kultu – wnęka na świeczkę lub kwiat. W środkowej części krzyż, jako symbol boskiej obecności w świecie – widzimy przezeń niebo i przez niego światło. Najwyżej dźwięk dzwonu – w wielu różnych kulturach odpędzał demony, był łącznikiem ze światem zmarłych, towarzyszył człowiekowi od narodzin po śmierć. Często niedostępny dla oczu wkraczał w rytm życia. Odmierzał czas pracy, modlitwy, codziennych rytuałów, narodzin, śmierci. Obwieszczał radości i smutki. Przeistoczył się w pośrednika między człowiekiem i Bogiem, którego był głosem. Całość została zawarta w żelbetowej bryle. Surowość materiału oraz prostota formy podkreśla wyrzeczenie się zbędnych dóbr oraz poszukiwanie prawdziwych wartości, w celu osiągnięcia świętości, czystości i doskonałości duchowej.

Obiekt wzorowany został na historycznych kapliczkach Opolszczyzny. Pozwala to na podtrzymanie ciągłości tradycji, ale ma też stanowić impuls do odnowy, pogłębienia i doświadczenia. Kapliczka to proste drzwi do domu miłosiernego ojca, nie elitarne, odgrodzone, z trudnym dostępem, na który trzeba zasłużyć. To drzwi swojskie, dostępne, po drodze, dla ludzi i blisko ludzi. Przechodząc spojrzy przez nią w niebo, zadzwoni, może najpierw trochę z ciekawości do czego prowadzi ta linka, potem może uświadomi sobie co czuje, czego mu brak, gdzie jest.