Na tym zdjęciu mój ukochany siostrzeniec Wiktor. Pierwsze dziecko w naszej rodzinie, pierwszy syn, pierwszy wnuk... Pamiętam, jak uwielbiałam go nosić na rękach, kiedy był małym chłopczykiem, śpiewać mu piosenki, czytać bajki. Wiktor był bardzo zdolnym dzieckiem: już jako czterolatek nauczył się czytać, miał niesamowitą pamięć do wierszy, a nieco później okazało się, że jest uzdolniony plastycznie. Nadal przechowuję w szafie serwetkę, haftowaną lewą ręka małego Wiktora, jego rysunki.

Szkołę średnią ukończył celująco, wróżono mu karierą prawniczą, równocześnie zdążył skończyć także szkołę plastyczną na Litwie, gdzie obecnie mieszka z mamą i dziadkami po przeprowadzce z Ukrainy. Ale ta bajka niestety nie ma szczęśliwego końca.

Pierwsze subtelne symptomy choroby nie wzbudzały niepokoju: ot jakieś zmiany nastroju, apatia - wiadomo, klasa maturalna, obowiązki, obciążenia. Ale kiedy do tego "bukietu" doszła niezdarność i zaburzenie ruchowe, dla mojej siostry zaczął się trudny okres doczekiwania się, co temu dziecku właściwie jest.

Straszna diagnoza padła w jednej z klinik w Wilnie: to choroba Huntingtona - pląsawica, nieuleczalna choroba układu nerwowego o podłożu genetycznym.

Od tego czasu minęło już sporo i sporo przeżyliśmy. Choroba postępuję: niestety, leczenie pląsawicy jest leczeniem objawowym, polegającym na podawaniu leków stosownych w psychiatrii, łagodzących stany depresyjne i zmniejszających niekontrolowane ruchy. Ale i leki, i rehabilitacja w warunkach domowych, i opieka kosztują. Ojciec Wiktora nie żyje, jego mama sama musi zadbać o kompleksowe leczenie syna, pracując niekiedy po 12 godzin dziennie. Na Litwie mocą prawa zakazane wszelkiego rodzaju zbiórki. Pozostaje najbliższa rodzina, ale i ta ma ograniczenia. Dlatego prosimy Was, kochani, o wsparcie finansowe, będziemy wdzięczni za każdy grosz. Zadbajmy wspólnie o komfort życia Wiktora!