Gdy pierwszy raz zapoznałem się z historią Pani Antoniny i jej córki Fiony, nie mogłem uwierzyć, że to prawda. 

Jesteśmy dziś w Hoszowie, malutkiej wsi w podkarpackim. To tutaj na jednej z uliczek, w altanie, na stałe zaparkowana jest stara przyczepa. Jednak to nie porzucony wrak, rybacka dziupla czy letniskowa kanciapa, a… dom. 

39 letnia Polka, pani Antonina od kilku lat mieszka w przyczepie. To w niej spędziła całą ciążę, a obecnie w miarę swoich możliwości, żyje i wychowuje 3 letnią Fionę.

Tata nie interesuje się córką, nie podjął się wyzwania jakim jest ojcostwo, płaci alimenty w wysokości 600 zł. 

Pani Antonina nie miała szczęścia w miłości, jest kobietą, która zamiast krzyków, poniżania i przykrych gestów, wybrała spokój. I okoliczności i los sprawił, że tym „spokojem”, stała się ta stara przyczepa. 

Kobieta radzi sobie jak może, jej priorytetem jest wychowanie córki na dobrego człowieka. 

Fiona we wrześniu idzie pierwszy raz do przedszkola. Marzeniem mamy jest…

- czego pani ode mnie oczekuje, proszę powiedzieć wprost - dokładnie tak brzmiało moje pytanie po ponad godzinnej rozmowie.

Pani Antonina ucieszy się z każdej pomocy. 

Gdy powiedziała, że ma dwa marzenia, ale wstydzi się o aż tak dużo prosić, popłakała się. 

Zapytałem jakie to marzenia?

To łazienka w pomieszczeniu obok przyczepy, możliwość wymycia córki w wannie, a nie wanience w której Fionka już się nie mieści. To boiler z ciepłą wodą i umywalka.

A drugie? Pani drugie marzenie.

Remont dachu, który przecieka. Ta altana to po wyjściu z przyczepy nasza jedyna okolica. 

Żyjemy tu, bawimy się razem, sadzimy drzewa i spędzamy każdą wolną chwilę.

Nie chcę Wam pokazywać zdjęć ze środka przyczepy. Myślałem, że takie rzeczy są tylko w amerykańskich filmach. Pani Antonina jest naprawdę bardzo spokojną i na swój sposób szczęśliwą kobietą. Robi wszystko co może, przez 2 lata miała też wsparcie MOPSu, który wystawił jej jako matce, bardzo pozytywną opinie. 

Żyje w przyczepie z córką, ale mają siebie.

Ja to tu tylko zostawię.