Kochani,

Piszę do was, bo wierzę w waszą moc sprawczą. Piszę w imieniu wszystkich wolontariuszy z mojego zespołu, zaangażowanych w tegoroczną edycję Szlachetnej Paczki. 

Każdego roku tysiące wyjątkowych ludzi - Darczyńców i Wolontariuszy, rusza tłumnie na pomoc setkom potrzebujących Rodzin, doświadczonych przez życie i los. Rusza nie po to, żeby dać Rodzinom kilka fajnych rzeczy, ale po to by dać impuls i siłę do działania, tak aby w przyszłości One mogły pomóc same sobie. Ty znasz naszą akcję, słyszysz o niej w telewizji czy w radiu, tuż przed Świętami. Prawda jest jednak taka, że my walczymy już od kilku miesięcy - szukamy potrzebujących, poznajemy ich historie, tworzymy opisy, podejmujemy niejednokrotnie bardzo trudne decyzje, po to by pomoc którą niesiemy, była pomocą mądrą. Szukamy Darczyńców, kontaktujemy się z nimi, wiele godzin rozmów, setki wiadomości i planowania logistyki. Aż w końcu nadchodzi ten wyjątkowy czas w roku - Weekend Cudów. To właśnie tego dnia nasi bohaterowie, przyjeżdzają do nas z setkami pięknie zapakowanych, w kolorowe papiery i kokardy, ciężkich pudeł, które razem nie zmieszczą się pod żadną choinką. Pukamy do mieszkania, wnosimy kolejne pudła przez próg, a niedowierzanie i radość Rodzin po chwili eksplodują potokiem łez, szczęścia i uśmiechu. Moment odzyskania wiary przez ludzi, którzy ją stracili, moment w którym odzyskują siły. Moment, w którym dostrzegają perspektywy, których do tej chwili nie było. A w tym samym czasie przez próg przejeżdża pociąg towarowy paczek, który się nie kończy. Właśnie to udało nam się osiągnąć kilka godzin temu. A jednak...

Do kilku naszych rodzin wchodziliśmy z opuszczonymi głowami, próbując ukryć smutek na twarzy, trzymając w rękach kilka potarganych, otwartych, poklejonych szarą taśmą kartonów. W jednym trochę żywności, w innym środków czystości, w kolejnych używane, poplamione ubrania dziecięce, uszkodzone buty czy wędka z oznakami rdzy. Z innego kartonu zwisa kabel pokryty żółto-szarą warstwą kurzu a w środku stary telewizor. Wolontariusz to taki ktoś, kto poświęca swój prywatny czas na pomoc innym czerpiąc z tego radość. Czy na prawdę powinien patrzeć jak siedmioletnia dziewczynka, ciesząca się ze swoich nowych pięknych bucików, których nie chce wypuścić z rąk, dowiaduje się że nie może ich założyć bo w środku jest sierść jakiegoś zwierzęcia, a buty mają wyrwany zamek? Czy wolontariusz powinien patrzeć jak 2 letni pasjonat dinozaurów bawi się plastikową figurką bez ogona? Czy na prawdę jako wolontariusz przynoszący dary osobom potrzebującym, muszę sprawdzać czy koc który wyciągam właśnie z reklamówki za bardzo nie śmierdzi ? Czy każde dziecko z potrzebujących rodzin, z góry skazane jest na zabawę używanymi klockami lego? (Update: następnego dni dowiedzieliśmy się od rodzin, że nawet cześć żywności była przeterminowana). Myśle, że Ty tak samo jak ja się z tym nie zgadzasz, więc możesz sobie wyobrazić co czułem przekazując te rzeczy i patrząc tym ludziom w oczy. Zamiast łez szczęścia rodzin, mieliśmy łzy smutku wolontariuszy po wyjściu z mieszkania. I tak 4 razy... Każdy Darczyńca chce pomóc, ale niestety nie każdy do końca wie na czym ma polegać pomoc w naszej akcji. W tym przypadku nie potrafiąc DOBRZE pomóc nawet jednej rodzinie, ktoś zobowiązał się, że pomoże czterem... zgodnie z zasadą jedna Rodzina - jeden Darczyńca, powstał duży problem. Nie mówię, że chciał źle - tak na pewno nie było. Ale tak wyszło. 

Stąd nasza inicjatywa. Jako wolontariusze nie możemy pozwolić na to, żeby zostały nam po tych dwóch wspaniałych, gorących dniach, tylko łzy i złe wspomnienia. Nie możemy dopuścić do sytuacji w której te rodziny będą żyły w przekonaniu, że właśnie tym jest szlachetna paczka. Postanowiliśmy wszyscy, całym zespołem, solidarnie zaangażować się ponownie i stworzyć dla tych Rodzin prawdziwą paczkę - Paczkę 2.0. Zebraną kwotę przeznaczymy w pełni na zapewnienie takiej pomocy na jaką te Rodzin zasługują i jakiej potrzebują, a Ty staniesz się ich i naszym bohaterem !

Dziękujemy!