Kochani!

Stajnia Arat nie funkcjonuje od 25 marca 2020 roku. Nie prowadzimy jazd rekreacyjnych, przejażdżek, zajęć dla dzieci, terenów, wycieczek szkolnych, urodzin.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 roku (Dz.Ustaw z dnia 31.03.2020, poz. 566)  w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii w okresie od 31 marca 2020 roku do odwołania ustanowiono czasowe ograniczenie prowadzenia przez przedsiębiorców (w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców oraz przez inne podmioty) działalności: związanej ze sportem, rozrywkowej i rekreacyjnej (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 93.0), w szczególności polegającej na prowadzeniu miejsc spotkań, klubów, w tym klubów tanecznych i klubów nocnych oraz basenów, siłowni, klubów fitness. Rozporządzenie to zabrania więc prowadzenia jazd rekreacyjnych i udzielania lekcji jazdy konnej (nawet osobom posiadającym swojego prywatnego konia).

Mieszkające tu konie rekreacyjne nie mają jak zarobić na swoje utrzymanie. Za 3 tygodnie może zbraknąć nam siana, trzeba dokupić kolejną transzę (niedużą), a po niej - w czerwcu - kolejną, z tegorocznego już siana – na cały rok (taki mamy układ z tutejszymi rolnikami, zresztą lepiej kupić siano od razu na cały rok, bo potem po prostu może go nie być). W tym roku z powodu suszy ceny siana poszybują w górę. Koszt 1 balota siana (1 belki) wyniesie prawdopodobnie 100 zł. Zapas na cały rok dla nas to około 170 balotów. Do tego po żniwach trzeba kupić słomę na zimową ściółkę do boksów (20 balotów) oraz owies (5 ton). Przewidywany koszt zakupu tych rzeczy to około 20 000 zł.

Wiedzcie, że ekipa Stajni Arat pracuje cały czas. Lekcji nie ma, lecz pozostały inne obowiązki: karmienie, wyprowadzanie na wybiegi, sprzątanie boksów i padoków, mycie poideł, pastowanie sprzętu, lonżowanie i wsiadanie koni w celu zapewnienia im minimalnej dawki ruchu… Tak naprawdę praca toczy się tu cały czas, tyle, że… bez żadnego wynagrodzenia. Nie możemy też podjąć innej pracy zarobkowej poza stajnią, ponieważ konie wymagają naszej nieustannej opieki.

Oczywiście Stajnia miała tzw poduszkę finansową, nie wystarczy ona jednak na kilka (? kilkanaście?) miesięcy bezruchu. Oprócz oczywistego wydatku, jakim jest siano dla koni, płacimy przecież cały czas rachunki, podatki, spłacamy kredyt, kupujemy paszę dla starych koni (te żadną miarą nie mogą przejść na „dietę oszczędnościową” jak młode, zdrowe konie), opłacamy kowala, odrobaczanie, weterynarza (bestie chorują czy łapią kontuzje nie licząc się z ciężkim czasem).

Wydatki stajni zostały radykalnie obcięte: zmniejszyliśmy ilość zadawanej paszy energetycznej, zrezygnowaliśmy z dodatków, witamin. Wstrzymaliśmy tegoroczne inwestycje: generalny remont wybiegów dla koni, remont pokoju dla obozowiczów, budowę myjki dla koni oraz stanowisk do czyszczenia; konie nie korzystają z masaży i rehabilitacji, nie będą miały wymienionych siodeł; weterynarza wzywamy tylko „w ostateczności”, drobne kontuzje konsultujemy telefonicznie. Pozostałych, wcześniej wspomnianych kosztów, nie da się jednak uniknąć.

Jeśli po epidemii chcecie nadal cieszyć się z nami tym magicznym miejscem – dorzućcie swoje „3 grosze”. Jeśli ktoś nie może tego zrobić z powodu trudnej sytuacji finansowej – niech wesprze nas myślą, dobrym słowem! Wsparciem dla nas będzie również anulowanie przez Was nie wyjeżdżonego przed epidemią karnetu.

Na marginesie: wielu z was widziało ogłoszenie dotyczące sprzedaży Heliosa. Niestety ta zbiórka nie zapobiegnie sprzedaży tego konia. Przedstawiłam Wam, jak potężne koszty niesie ze sobą utrzymanie kilkunastu koni. Nie wiemy, jak długo potrwa obecny stan rzeczy. Tak więc obydwie sprawy są aktualne – zbiórka na siano oraz sprzedaż Heliosa. Mogę Wam tylko obiecać, że oddam go tylko w dobre, kochające ręce.

Miejmy nadzieję, że spotkamy się wszyscy już niedługo – w Stajni, przy cudownej słonecznej pogodzie, mogąc cieszyć się tym przepięknym sportem, jakim jest jazda konna!