Wesprzyjmy realnie kobiety potrzebujące pomocy - opiekujące się niepełnosprawnymi dziećmi lub noszącymi pod sercem chore dziecko.

Polska jeszcze nigdy nie była tak podzielona i skłócona jak obecnie. A jednocześnie wszyscy wiemy, że takim poróżnionym narodem łatwiej się zarządza, a co gorsza - manipuluje.

Wulgaryzmy w ustach milionów Polaków którzy wyszli na ulicę, poniszczone kościoły, barykady, wyzwiska, nadszarpnięte relacje …

­­Zastanówmy się, czy faktycznie kobietom, które stoją przed najtrudniejszymi decyzjami w swoim życiu o takie poparcie chodzi? Czy te kobiety, które decydują się na urodzenie lub usunięcie chorego dziecka - faktycznie właśnie takiego wsparcia oczekują?!

Najprawdopodobniej w tłumie krzyczących kobiet, ich głos nie jest w ogóle słyszany, a tym bardziej brany pod uwagę. Może po pierwsze powinniśmy zapytać kobiety, które są w takiej sytuacji – czego one oczekują? Co moglibyśmy dla nich zrobić?!

Tej lekcji nie zaliczył wyłącznie rząd, ale również my jako społeczeństwo – rodzina, przyjaciele, znajomi, sąsiedzi.

Co ja mogę o tym wiedzieć – podjęłam najtrudniejszą w życiu decyzję, o odłączeniu Mamy od respiratora. I pomimo, że przekazane nerki przyczyniły się do odmiany życia dwóm osobom, z którymi nawet później miałam kontakt, choć moja decyzja była zgodna z drugą Encykliką Jana Pawła II - dużo czasu upłynęło, zanim pojednałam się z tą decyzją.

Czy nawet jeśli kobiety będą mogły zadecydować o przerwaniu ciąży, nie będą potrzebowały jeszcze więcej wsparcia, opieki, dobrego psychologa, a tym samym pieniędzy i dotarcia do dobrych specjalistów?! Z jakim wsparciem my chcemy je zostawić po takiej decyzji?

Czy cena jaką przyjdzie im zapłacić nie jest i nie będzie znacznie wyższa od kosztów opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem?  Kto z tego całego krzyczącego tłumu będzie przy niej z odpowiednim wsparciem?

Tu nie ma prostych i dobrych decyzji.

Dlatego z tego miejsca chciałabym zaprosić do POJEDNANIA. Otoczmy te osoby faktycznym wsparciem i miłością. Pokonajmy ten system i rząd – miłością, a nie wulgaryzmami i wyzwiskami. Usuńmy barykady, które nas dzielą. Stańmy razem. Tylko tak możemy wygrać wspólnie – jako ludzie i jako naród.

Chciałabym postawić kamień węgielny pod fundament zwanym POJEDNANIEM. Stańmy razem ramię w ramię.

Czas i pieniądze, który poświęciłeś na przygotowanie transparentów, udział w marszach, przeglądanie demonstracji w internecie – wyceń, zgodnie z Twoją stawką godzinową i przelej na konto zrzutki: POJEDNANIE. Choć pieniędzmi bardzo trudno się pomaga, w ten sposób chciałabym pokazać, że faktycznie solidaryzujemy się z kobietami i ich niepełnosprawnymi dziećmi w tym trudnym czasie.

Zbiórka to początek drogi. Sprawmy, by osoby, które dzisiaj samotnie dźwigają ponadludzki krzyż na swoich barkach, faktycznie poczuły nasze wsparcie. A skąd to wiem. Po śmierci rodziców, opiekowałam się samodzielnie siostrą, która chorowała na zaburzenia schizoafektywne. Sporadycznie potrzebowała całodobowej opieki, a dla mnie – jako dwudziestoparoletniej dziewczyny był to spory krzyż, w którym pomagali mi od czasu do czasu przyjaciele i rodzina – za co bardzo dziękuję. Bez ich wsparcia byłoby jeszcze trudniej.

Zgodzę się - zarówno ten rząd, jak i poprzednie, nie poradziły sobie z tym tematem. Ale czy to jest wyłącznie sprawa rządu?

Oczywiście, jako naród możemy zniszczyć i obalić ten rząd? I co dalej? Dziś, w czasach, gdzie rządy stały się marionetkami w globalnej grze?!

Dajmy faktyczny wyraz solidarności z tymi ofiarami systemu. Pojednajmy się.

Jestem pewna, że nasza solidarność będzie potrzebna jeszcze bardziej już wkrótce.

Jedno staje się nieuchronne – za chwilę po prostu zabraknie opieki medycznej,  być może dla Ciebie zabraknie karetki, respiratora, miejsca w szpitalu, żywności. Zjednoczmy się proszę, bo możliwe, że już wkrótce – brat dla brata, przyjaciel dla przyjaciela, sąsiad dla sąsiada będzie jedynym wsparciem.

Jak zauważyliśmy na przestrzeni ostatnich dni - bardzo łatwo jest doprowadzić do zniszczenia, poróżnień, dużo trudniej coś się buduje. Zacznijmy od solidnych fundamentów, czyli POJEDNANIA. Zrzutka to pierwszy krok. Wpisz poniżej pod tym postem – skąd jesteś – miejscowość i zadeklaruj proszę swoje wsparcie – w jaki sposób jesteś w stanie pomóc osobom potrzebującym pomocy, w szczególności kobietom, które opiekują się niepełnosprawnymi dziećmi lub je straciły.

Może jesteś psychologiem, rehabilitantem, może potrafisz świetnie gotować, czytać książki lub umyć okna, a może po prostu chciałbyś towarzyszyć – i gwarantuję, że żadnej z tych funkcji nie można przecenić. Jako wolontariusz hospicyjny wiem i doświadczam, że pomagać można na setki różnych sposobów.

Po co wykład – dajmy przykład?!

Wady tego systemu możemy pokonać wyłącznie miłością.  Pojednajmy się

Jako pokolenie JP2, na koniec chciałabym zacytować słowa naszego wielkiego rodaka:

„Uzdrówcie rany przeszłości miłością. Niech wspólne cierpienie nie prowadzi do rozłamu, ale niech spowoduje cud pojednania”. Jan Paweł II