19.08

Żegnaj Amorku 💔

Amor był ze mną ponad dwa lata, już wtedy miał być poddany eutanazji przez ogromne zaniedbanie, do którego doprowadziła jego była właścicielka. Przyjechał do nas jedną nogą w grobie, jednak terminator się z tego wylizał.

Przeszedł u mnie długą drogę: a to ratowaliśmy jego zdrowie fizyczne, później psychiczne. Ze względu na to drugie, zdecydowała się go zostawić. Nie chciałam podejmować ryzyka adopcji - co jakby wrócił i cała praca behawioralna poszłaby na marne?

Niestety bardzo szybko zaczęły się problemy natury zdrowotnej. Miał przewlekłe zapalenie trzustki oraz raka płaskonabłonkowego in situ, którego nie mogliśmy leczyć (chociaż były podjęte próby) ze względu na to, że leki uszkadzały trzustkę. Był na leczeniu strikte przeciwbólowym.

Wiele razy otrzymywałam komenatrze, że mam go "uśpić", a nie męczyć. Zawsze wtedy odpowiadam - zgodnie z prawdą - że kot nie kwalifikuje się do eutanazji, jego komfort życia był zachowany. Dlatego dzisiaj nie mogłam podjąć innej decyzji niż skrócić jego cierpienie. Znów miał załamanie z trzustką, od tamtego tygodnia były leki, były płyny. Czy mogłam zrobić więcej? Tak, mogłam jechać do gastroenterologa, mogłam włączyć opiody. Coś by to zmieniło? Tak, cierpiałby dłużej.

Nie chce opisywać dokładnie co się działo z nim, nie jest to nic przyjemnego i jego życie przestawało być komfortowe. Nie należę do osób, które zrobią wszystko, aby przedłużać to cierpienie. W tym przypadku nie jestem egoistką.

Mam nadzieję Amorku, że przeżyłeś u mnie najlepsze lata swojego życia.

Żegnaj, skarbie 🕊️