Mam na imię Ula. 

Jestem jedną z tysięcy wolno żyjących kotek, wyeksploatowanych do granic możliwości porodami. 

Przez całe życie jadłam resztki z obiadu, rodziłam kocięta, niedosypiałam, niedojadałam, chorowałam. Niedawno para staruszków, która litowała się nade mną i dokarmiała, trafiła do szpitala. Psa ktoś zabrał, koty zostały, bo przecież sobie poradzą. Młodsze kotki radziły sobie lepiej, ja byłam już tak wycieńczona, że nie przeżyłabym nadchodzącego porodu. Pojechałam na kastrację dosłownie w ostatniej chwili. Po operacji trafiłam do cichego, czystego miejsca. Kilka razy dziennie przychodzą do mnie zatroskane osoby, dają leki, karmią, głaszczą, przytulają - mimo, że jestem szkieletem, który jeszcze niedawno mógł budzić tylko odrazę. W dodatku załatwiałam się pod siebie, ale nawet przykry zapach nikogo do mnie nie zniechęcił. Mam już 10 lat, ale tak naprawdę moje życie dopiero się zaczyna. Wreszcie jestem najedzona, wyspana, odpoczywam w miękkim posłanku. Mimo chorych zębów i kłopotów z nerkami - jest mi dobrze. 

Ludzie, którzy mnie uratowali zbierają fundusze na zrobienie porządku w moim zaniedbanym pyszczku. Pewnie stracę wszystkie zęby, ale nie szkodzi - dostaję pokarm, który zjadam z łatwością.

Mam nadzieję, że w moim spojrzeniu, mruczeniu, łaszeniu się widać wdzięczność za uratowanie mi życia. 

Z całego serca proszę o parę złotych na usunięcie zębów, bo coraz bardziej bolą mnie dziąsła. Ponowna narkoza jest nieuchronna, ale obiecuję, że się wybudzę - teraz już mam dla kogo żyć. 

No nic, to ja się zdrzemnę, a Wy, jeśli macie tyle, żeby się dzielić - wpłaćcie datek na moją operację. Ciekawe, co dziś na obiad.... i co mi się przyśni....