Bernardek to członek naszej rodziny od niemalże 4 lat. Gdy po 16 latach pożegnałam swojego pierwszego kotka, Rysia, moje serce pękło. Po kilku latach bez kociego przyjaciela wiedziałam, że tę pustkę może wypełnić jedynie drugi kotek. I nie mogłam sobie wyśnić lepszego przyjaciela niż nasz Berniś...

Bernardek to kot wyjątkowy. Wśród obcych zachwyt wzbudza głównie jego uroda, taki mały puchacz w parku czy na plaży to niecodzienny widok, a że jest to straszny pieszczoch, to zawsze wywołuje uśmiechy napotkanych osób i chętnie nadstawia się do głaskania. My wiemy jednak, że jego prawdziwe piękno kryje się w środku.

Berni jest kotem bardzo łagodnym, wrażliwym i troskliwym. Bardzo martwi się o nas i o swoją przyszywaną, młodszą, kocią siostrę. Wystarczy, że młoda tylko piśnie, a Berni już leci sprawdzić, czy wszystko OK. Zawsze wita przy drzwiach wszystkich naszych gości, każdy kurier musi go obowiązkowo pogłaskać, a każda paczka przechodzi kocią inspekcję. Berni to wyjątkowy pieszczoch, jest idealnym towarzyszem pracy zdalnej. Najbardziej na świecie kocha swoją pańcię, wołowinowe cukierki i spacerki. To prawdziwy kot podróżnik, który był z nami na wielu grupowych i rodzinnych wyjazdach, na urodzinach znajomych i imieninach babci, był nad morzem, w górach, lasach, parkach i wszędzie pomiędzy.

Ten anioł w kociej skórze obecnie przebywa w kocim szpitalu. W noc z soboty na niedzielę wróciliśmy do domu późno i zastaliśmy nasze kotki zaspane, czekające jak zwykle pod drzwiami. Berni dziwnie świszczał podczas oddychania, ale nie było to bardzo wyraźne i nie zaniepokoiło nas jakoś specjalnie. Pomyślałam, że znowu najadł się kociej trawy i gdzieś mu utknęła (Berni to koci ogrodnik, na widok trawy zamienia się w kozę). Dostali jeść i planowaliśmy iść spać. Berni poszedł za mną i położył się przy łóżku, tak jakby chciał dać mi znać, że coś jest nie tak. Mruczał, nie było już wtedy słychać takich świstów, ale oddychał przez otwarty pyszczek i co chwilę się na mnie spoglądał. Intuicja podpowiadała, że coś się dzieje.

Była blisko 2 w nocy, ubraliśmy się pośpiesznie, zapakowaliśmy koty i poszliśmy do auta. Minęło może z 15min od naszego powrotu do domu. W aucie stan Berniego pogorszył się bardzo gwałtownie, w zasadzie z minuty na minutę przestawał oddychać. Patrzył się na mnie z przerażeniem, a my nie wiedzieliśmy, jak mu pomóc. Pędziliśmy przez miasto najszybciej, jak to możliwe, dotarliśmy do kliniki całodobowej w 6min - najgorsze 6min naszego życia. Bernard wówczas niemalże nie oddychał, dosłownie umierał mi na rękach, przelewając się przez nie bezwładnie, nie miał siły unieść głowy, był cieniem kota. Przerażenie w jego oczach łamało mi serce, byliśmy zrozpaczeni.

Od tej nocy Berni przebywa w szpitalu w klatce tlenowej. W niedzielny poranek jego stan był krytyczny, weterynarze kazali nam szykować się na najgorsze. Było tak źle, że nie mogli wykonać badań, bo każde przenosiny czy najmniejszy stres mogły mieć tragiczne skutki. Podczas naszej wizyty w klinice pani doktor została pilnie wezwana do pacjenta z dusznościami. Wiedzieliśmy, że to nasz Berni i nasz cały świat stanął na te kilka minut. Poprosiliśmy, aby zaniesiono mu moją piżamę i jego ulubioną zabawkę, żeby wiedział, że jesteśmy przy nim. Wierzę, że to pomogło. Tego dnia widzieliśmy się z nim krótko podczas RTG, ponieważ jego stan nie pozwalał na odwiedziny. Był to widok łamiący serce, nasz kochany Berni leżał bez życia, wzrok miał pusty i nieobecny, język siny i wywalony z pyszczka, ślinił się. Wyglądał jakby stracił połowę swojej masy, nosek miał zasuszony od leków na odwodnienie (które dostał ze względu na niewielką ilość płynu w płucach). Wróciliśmy do domu kompletnie załamani.

Na szczęście w poniedziałek przyszły w końcu dobre wieści, stan Berniego się poprawił. Dziś mamy wtorek i Berni ma się jeszcze lepiej, oddech podobno wrócił już niemalże do normy (ze względu na jego stan i zdrowie, nie widzieliśmy się od niedzieli). Niestety wciąż nie wiemy, co tak w zasadzie się stało i czy taka sytuacja może się powtórzyć. Do tej pory oprócz ogromnej ilości leków przeciwbólowych, przeciwzakrzepowych i kroplówek, wykonane było RTG, badania krwi, USG serca, płuc i żył w poszukiwaniu zatoru lub śladów zawału serca. Przed nami jeszcze badanie endoskopowe, które ma wykluczyć ciała obce, zapalenie krtani lub np. astmę. Jeśli nic nie znajdziemy, to prawdopodobnie będzie konieczna konsultacja z neurologiem i rezonans magnetyczny głowy.

Koszty dotychczasowego leczenia opiewają na 5tys złotych i obejmują wykonane badania oraz pobyt w szpitalu (nie obejmują potencjalnej wizyty u neurologa, rezonansu czy ponownych badań krwi). Dokładną kwotę poznamy jutro, po wykonanej endoskopii, udostępnimy wówczas oczywiście wszystkie rachunki.

Zdajemy sobie sprawę, że to czasy ciężkie dla każdego, ale zrobilibyśmy wszystko, aby ratować naszego przyjaciela. Najważniejsze dla nas jest jego zdrowie i szansa na długie i szczęśliwe życie. Aby jednak móc wdrożyć leczenie i nie dopuścić do powtórzenia się tak dramatycznej sytuacji, musimy pierw znaleźć przyczynę i postawić trafną diagnozę.

Jeśli moglibyście pomóc nam w tych trudnych dla nas dniach, to będziemy wdzięczni za każdą złotówkę.

Rachunek z 14/09: