Bez nóg, bez ręki, ale z ogromnym sercem. Maria potrzebuje was, by dalej móc pomagać innym

Jestem niepełnosprawna od urodzenia. Urodziłam się bez nóg i ręki, ale dzięki rodzinie nigdy nie dano mi odczuć, że jestem w swojej chorobie sama. Nikt nie dał mi odczuć, że czegoś mi brakuje. W dowodzie mam Maria, ale dla bliskich Maryla.

Rodzice wychowywali mnie tak, żebym nigdy nie ustawała w swoim rozwoju, a moja niepełnosprawność nie była przeszkodą w osiąganiu moich celów. W dzieciństwie razem z rodzeństwem jeździłam niemal wszędzie. Niepełnosprawność nie była przeszkodą. Czułam się sprawna fizycznie, starałam się entuzjazmem zarażać wszystkich dokoła.

Jednak po latach, razem z wiekiem, wszystkie moje dolegliwości zaczęły się nasilać. Mam tylko jedną rękę, której sprawność z biegiem czasu zaczęła była ograniczona. Już nie mogłam ze wszystkim poradzić sobie sama. Na szczęście mam obok siebie kochającą siostrę, która zajmuje się również moją zniedołężniałą 92-letnią matką. Dziś staram się zachować resztki dawnego życia, ale moim jedynym środkiem, dzięki któremu się poruszam, jest wózek inwalidzki, który ma kilkanaście lat. Nie nadaje się już do normalnego funkcjonowania, a chcę dalej być aktywna.

Dobry wózek to dla mnie możliwość prowadzenia normalnego życia. A to utrudnione, bo mój wózek nie jest już do końca bezpieczny. Niestety nowy sprzęt jest dla mnie jedynie marzeniem. Jego koszt przekracza moje możliwości.

Nowy wózek mógłby sprawić, że mogłabym dalej pomagać innym ludziom. Wiem, że moje doświadczenia sprawiają, że ludzie widzą, że zawsze muszą o siebie zawalczyć.

Pracuję w centrum pielęgnacyjnym Certus Via przy ul. Boenigka jako terapeutka. Chciałabym działać dalej, bo przez czas pandemii byłam pozbawiona możliwości zarabiania dodatkowych pieniędzy. A te są bardzo potrzebne w codziennym funkcjonowaniu. Jednak zarabiam zbyt mało, by sama uzbierać kwotę, która pomoże mi w zakupie nowego wózka.

Chciałabym, byście pomogli mi w utrzymaniu mojej sprawności, bym mogła dalej pomagać innym. To kwota, które może niektórym wydaje się niewielka, dla mnie jest jak Mount Everest. Wierzę, że razem możemy zdziałać cuda. Czy sprawicie, że będę wierzyć dalej w to, że to może się udać.

Wierzę w nas i nasze możliwości. Tak niewiele trzeba, żebym ja mogła zrobić tak wiele.

Wasza Maryla