Mam na imię Magda. Zawsze pomagałam i chciałabym, aby tak pozostało już na zawsze. Ale tym razem to ja potrzebuję pomocy. A raczej o nią błagam.

Mam bardzo słaby wzrok, zaledwie kilkadziesiat procent możliwości widzenia. Gdy się budzę, nie jestem pewna, czy otworzyłam dobrze oczy. Przestaję widzieć siebie w lustrze. Przestaję widzieć osoby, które kocham ponad wszytsko. Przestaję być samodzielna.

Nigdy nie miałam sokolego wzroku. Zawsze byłam tą, która nosi "denka". Wyśmiewaną w szkole i szykanowaną na osiedlu. Moje poczucie własnej wartości jest mniejsze niż obraz, który mogę zobaczyć.

Wiem, że jest wielu potrzebujących. Ludzi, którzy walczą o życie. Ale moje życie też się kończy. Moja samodzielność. Moja możliwość swobodnego poruszania się. Bez pomocy i bez asekuracji.

Gdybym mogła, to krzyczałabym ze złości i bezsilności. Jestem załamana. Brakiem możliwości zobaczenia tego, co zdrowy człowiek uważa za normalne i zwykle.

Jeśli to czytasz i masz w kieszeni złotówkę, błagam Cię o pomoc. Ta złotówka może uratować mój wzrok.

Seria operacji nie sprawi, że zobaczę na sto procent, nie jest również wolna od ryzyka. Ale jest nadzieją, która trzyma mnie przy życiu.