Ponad rok temu otrzymaliśmy druzgoczącą wiadomość - u Brucha wykryto najgorszego z możliwych nowotworów - czerniaka złośliwego. Szybka reakcja i amputacja ucha wydawało się, że zdołała uchronić mojego wielkiego, dzielnego kota przed śmiercią i przed...przerzutami...

Cały rok skrupulatnie jeździliśmy na wszystkie badania, za każdym razem z duszą na ramieniu i nadzieją w sercu, z każdego badania wracaliśmy z uśmiechem - czysto! Dobrze!

Myślałam, że skoro przetrwaliśmy rok, to najgorsze za nami... Kilka dni temu znowu poczułam znajomy strach i ból - podczas rutynowej kontroli okazało się, że śledziona jest zmieniona chorobowo, a tuż obok niej jest dziwna, duża zmiana, która budzi niepokój. Dostaliśmy szybki termin operacji - 06.09 - Brucho musi trafić na stół! Będzie miał usuniętą całą śledzionę, która pojedzie na badania histopatologiczne... Dowiemy się też czym jest druga zmiana, bo scenariusze są różne i niezbyt optymistyczne... Ta zmiana także pojedzie do laboratorium...

Brucho to kot, którego pokochała każda odwiedzająca nas osoba - ciepły, cierpliwy, majestatyczny. Gaduła i miś o bardzo małym rozumku... Wszyscy chcieli czesać i głaskać - Brucha bez Ucha...

Dla mnie to Przyjaciel, towarzysz ostatnich kilkunastu lat, nasza kocio-ludzka przyjaźń zaowocowała utworzeniem schronienia dla innych kotów, często beznadziejnych przypadków. To moja opoka i ponad 6kg czołg, który kładąc się co noc na brzuchu, dawał mi jakieś poczucie stałości i sensu... Nie mogę wyobrazić sobie życia bez niego...

Proszę, błagam, dla niego, ale też dla siebie, bo kocham tego kota przeogromnie, pomóżcie nam i tym razem wygrać z chorobą. Ukraść czas. Nasz czas. Jego życie...