Nowy rok zaskoczył nas niemożliwe, minęły ledwo 2 miesiące, a my już mamy 35 żyć odebranych. To ponad 1/4 tego, co w zeszłym roku!!

Nie wiemy jak to się stało, kiedy i gdzie. Przecież to tylko miot, jeden, drugi, trzeci... Kilka maluchów dodatkowo, przecież nie możemy odmówić... i stało się.

Niestety mioty nie były niczym prostym, jak by się mogło wydawać. Pierwsze maluchy (Smerfy) miały kłopoty z płucami, każdy z nich był na kilku kontrolach, leki nie działały, a leczenie takich problemów u zwierząt miesięcznych wymaga ogromnej ostrożności.

Zmagaliśmy się też z zabiedzonym koszmarnie miotem Pchełek, które owszem, już zdrowe, jednak nadal część z nich czeka u nas na kontrole przedadopcyjne, czy nawet na ogłoszenie do adopcji (Sjesta, Luz), generując kolejne koszty.

Niestety, ostatnie tygodnie owocują również w brak poszanowania dla naszej pracy, teraz już nawet za transporty do domów płacimy same... Mimo, że nie tak ma być.

Stos faktur piętrzy się nieubłaganie. Kwoty oscylują znów w tysiące. Dokładnie trzy.

Mamy za sobą kilkanaście codziennych wizyt Batona, któremu niestety nie udało się uratować życia, a zapłacić przecież musimy.

Mamy za sobą dwie diagnostyki i dwie operacje Hanyski, a nie wiemy jeszcze, co nas czeka dalej w jej przypadku.

Zapytane, co chcemy na Dzień Kobiet, jako (od niedawna) cztery zwykłe kobietki, które ratują życie Waszych przyszłych przyjaciół, zdecydowałyśmy, że nie chcemy kwiatów, cudów, bzdur...

Chcemy tylko spokojnego sumienia i świadomości, że możemy działać dalej - że nie musimy odsyłać ludzi i zwierząt potrzebujących naszego działania z kwitkiem, a weterynarz nie odmówi nam pomocy, gdy spojrzy na dług, jaki mamy w systemie.