"Zmiłuj się nade mną, Panie, bo jestem Kubańczykiem". W 1962 roku Carlos Eire był jednym z 14 000 dzieci wywiezionych samolotami z Kuby - Rewolucja oddzieliła go od rodziny, ojczyzny i dzieciństwa. Wspomnienia o życiu Carlosa w Hawanie, które dobiegło końca, kiedy miał zaledwie jedenaście lat, stanowią trzon tych niezwykłych, barwnych, głęboko zapadających w pamięć wspomnień.

Czekając na śnieg w Hawanie to zarazem egzorcyzm i oda na część raju utraconego. Kuba z czasów młodości Carlosa - z jej jaszczurkami, turkusowym morzem i skąpanymi w słońcu sjestami - staje się wyspą potępienia, kiedy 1 stycznia 1959 roku palący cygara partyzant nazwiskiem Fidel Castro obala prezydenta Batistę. Nagle muzyka na ulicach zaczyna brzmieć jak ogień karabinów maszynowych. Boże Narodzenie zostaje zdelegalizowane, opozycjonizm polityczny oznacza więzienie i wielu kolegów Carlosa wyjeżdża do kraju tak odległego i niewyobrażalnego jak Stany Zjednoczone. Carlos też tam trafi i zrealizuje marzenia swojej matki, stając się nowoczesnym Amerykaninem - nawet jeśli jego dusza pozostanie w opuszczonej ojczyźnie.

Utrzymana w klimacie wyznań ksiąźka Czekając na śnieg w Hawanie jest pieśnią żałobną dla kraju przodków i czułą pochwałą ducha narodowego Kubańczyków na całym świecie.

Carlos Eire urodził się w 1950 roku w Hawanie. W 1962 roku opuścił ojczyznę wraz z czternastoma tysiącami dzieci, które wywieziono bez rodziców do USA w ramach operacji Pedro Pan. Przez trzy lata mieszkał w domach dziecka i u rodzin zastępczych na Florydzie i w stanie Illinois, by w 1965 roku w Chicago połączyć się z matką. Jego ojciec, który zmarł w 1976 roku, nigdy nie opuścił Kuby. W 1979 roku Carlos Eire obronił doktorat na Yale University w Bostonie. Przez dwa lata wykładał na St. John's University w Minnesocie, a przez piętnaście lat na University of Virginia. Obecnie jest profesorem historii i religioznawstwa na Yale University. Mieszka w Guilford, Connecticut, z żoną Jane i trójką dzieci. Jest to jego pierwsza książka bez przypisów.

W 1987 roku mały sudański chłopiec dostaje się do obozu dla uchodźców w Panyido, niesiony na plecach przez swojego wujka. Nie wie, dlaczego się tam znalazł ani gdzie są jego rodzice. Nie wie też, czy jeszcze kiedykolwiek ich zobaczy.

Tak zaczyna się opowieść Ahera Aropa Bola – historia jego epickiej podróży w poszukiwaniu życia, wykształcenia, rodziny i sensu – podróży, w której jako mały chłopiec ucieka z Sudanu, aby po wielu latach wrócić, przez Kenię, Tanzanię, Malawi, Mozambik, Zimbabwe i Południową Afrykę.

Bez rodziców, ale wśród przyjaciół; dyskryminowany, ale nietracący nadziei – historia Ahera jest świadectwem niesłychanej siły woli chłopca, który nie zgodził się pozostać zagubionym.

To historia, która pozostanie w naszych sercach na zawsze.

Miękkie okładki, jedna przeczytana raz, druga nowa.