Liczę wszystko. Tyknięcia zegara, głośne, przesuwające się szybko po tarczy zegara wskazówki. Liczę drżące uderzenia mojego serca, uderzenia mojego pulsu i mrugnięcia moich powiek. Liczę, ile potrzeba prób, żeby dostarczyć wystarczającą ilość tlenu do płuc. Trwam w ten sposób, tkwię w ten sposób i liczę w ten sposób, dopóki to uczucie nie minie. Dopóki łzy nie przestaną płynąć, dopóki moje łapki nie przestaną drżeć i dopóki moje serce nie przestanie boleć. Chyba nie ma aż tylu liczb.

I chyba nie mam aż tyle czasu…

Zastanawiam się, ile jeszcze będę cierpieć. Jak długo to jeszcze potrwa. Może pewnego dnia, jeśli ból kiedykolwiek zelży na tyle, żebym mógł go lepiej znosić, uda się ze spokojem powspominać szczęśliwe chwile. Bo kiedyś wcale nie było tak źle. Miałem wszystko, czego potrzebowałem, ale coś poszło nie tak i teraz walczę o życie. Gdyby ktoś mi powiedział, że cały mój świat zmieni się między jednym uderzeniem serca a drugim, czy uwierzyłbym?

Pod opiekę dobrych ludzi trafiłem skrajnie wyczerpany. Byłem niedożywiony, wyziębiony i zapchlony. Po pierwszych badaniach okazało się, że mam uszkodzoną wątrobę. Czeka mnie poważne leczenie, a zanim dojdę do siebie musi minąć sporo czasu. Obecnie zmagam się też z zatruciem pokarmowym, ale lekarze robią wszystko, by mi pomóc.

Czasem ciężar, jaki musimy nieść na swoich barkach nas przerasta. Ale wtedy ważne jest, aby nie poddawać się i nie mieć oporów, aby poprosić o pomoc. I tak zdecydowałem się prosić Was o wsparcie. Bo nie mam już sił liczyć, nie mam tyle czasu, by samemu walczyć o zdrowie. Proszę, pomóżcie mi wyzdrowieć, bo mówią, że mój stan jest bardzo zły, a rokowania ostrożne. Cokolwiek to znaczy, chciałbym zostać na tym świecie dłużej. Jeszcze tyle mam do odkrycia. Wesprzyj mnie, bo jesteś moją ostatnią szansą...