Kiedy zaczynałam pisać ten list do Ciebie, byliśmy pełni nadziei w kontekście Bebo i napisałam przepiękny, długi tekst i wszyscy byliśmy wypełnieni pozytywnymi emocjami. A Przemek właśnie wracał z Bebo samolotem i wydawało nam się, że wszystko potoczy się wspaniale. I Bebo, taki jak Diego, który był wzięty z tego samego schroniska, dostanie taką samą szansę i tak samo z niej skorzysta. Niestety, Bebo wybrał inaczej. W momencie, kiedy ten list szedł już do druku, okazało się, że tomografia wypadła bardzo źle i po wielu konsultacjach z wieloma specjalistami zapadła decyzja o zakończeniu cierpienia Bebo. I muszę przyznać, że takie decyzje bardzo ciężko się podejmuje. Dzwoniliśmy jeszcze do osób, które leczą metodami alternatywnymi wobec zwykłej medycyny, ale również oni powiedzieli nam, że dla Bebo jest już za późno. Za późno na cokolwiek. To wszystko nami wstrząsnęło, bo w akcję przywiezienia Bebo z Egiptu włożyliśmy mnóstwo energii i postawiliśmy na nogi mnóstwo osób, żeby to się mogło zadziać. Bebo przecierpiał cały lot samolotem i jeżdżenie z nami po klinikach tu w Polsce. I strasznie nam przykro, że to się tak kończy. Dla Bebo jest o jakieś trzy miesiące za późno. Mamy też takie wewnętrzne poczucie, że on po prostu nie chce żyć i żałujemy, że tam na miejscu w Egipcie nie zostały wykonane wszystkie najlepsze badania. Bo zwyczajnie nie ma takich ośrodków, jakie są tu u nas w Polsce. Mamy nadzieję, że Bebo wie, jak jest dla nas wszystkich ważny i jak bardzo chcielibyśmy mu pomóc. W momencie, kiedy pisze do Ciebie te słowa, lekarze pewnie odprowadzają Bebo na drugą stronę. A my nic nie możemy zrobić. To bardzo trudne, to wszystko. Bardzo trudno jest nam patrzeć na te wszystkie psy tam w Egipcie i mieć poczucie, że niewiele możemy zrobić. Bo to bardzo daleko, bo to wszystko bardzo drogie, bo brak tam na miejscu specjalistów. A ściągnięcie takiego psa tutaj do Polski, pomijając kwestie kosztów, po prostu trwa aż tyle. Trwa wyrobienie dokumentów i wszelkie niezbędne badania, bez których pies do samolotu nie wsiądzie. I czasem to „trwanie” zabija te zwierzęta. Bardzo nam przykro Bebo i bardzo Cię przepraszamy, że nie mogliśmy po prostu zabrać Cię te kilka tygodni temu, kiedy miałeś jeszcze szansę. Obiecujemy Ci, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby nadal pomagać w tym schronisku, które dało Ci szansę i tak bardzo w Ciebie wierzyło. Dziękujemy wszystkim Twoim opiekunom i domowi tymczasowemu, który też w Ciebie wierzył. Dziękujemy naszemu Przemkowi, który sam po Ciebie poleciał i przywiózł Cię tu do nas tylko po to, żeby pomóc Ci spokojnie odejść. Dziękuję Wam wszystkim za to, że pomogliście nam sfinansować wszystkie badania, ściągnięcie Bebo do Polski i wykonanie wszystkich badań, mimo wyników, jakie dostaliśmy. Po prostu bardzo Wam dziękuję. I wreszcie Tobie, kochany Bebo, dziękujemy za to, że stanąłeś na naszej drodze i przypomniałeś nam, jak kruche jest życie. I że liczy się każdy dzień. Gdy piszę ostatnie zdania, Ty pewnie merdasz już ogonem tam, wysoko. Nic Cię już nie boli. I gdzieś w duszy uśmiecham się. My wszyscy. Do zobaczenia, kochany.