Kochani..

Dodałam zdjęcia z nowego domu Pattonika :) zobaczcie co dzięki Wam udaje się zrobić!

Strach. I ból.

I instynkt, ktory nakazuje udawac ze jest dobrze, byleby nie pokazać słabości, bo słabi przegrywają.

Trzeba jeść, biegać, nawet jeśli trzy z czterech nóg odmawiają posłuszeństwa, i walczyć, walczyć, o kotkę, o teren, o życie w końcu..

"Patton kuleje, chyba jest ranny".

Faktycznie, kulał. Na trzy nogi. Ale przecież i tak dziarsko przychodził, zjadał swoją michę, przywitał się nawet, żeby pospiesznie popędzić dalej, bo przecież jest wiosna, hormony, szaleństwo kociej namiętności i walki, kto pierwszy, silniejszy, szybszy znajdzie samicę!

W ciemności nie było widać jak bardzo jest źle; dopiero po złapaniu, u lekarza, dotarł do nas ogrom cierpienia, jakie znosi koci weteran; poszarpane łapy, brzuch, ucho, głębokie, cuchnące rany, wydarte mięśnie...

I on. Generał Patton. Z godnością znosi niemiłe zabiegi, zastrzyki.. Mimo bólu, pozwala się, o dziwo, pomiziać i - na szczęście - je.

Jeśli się uda - nie wróci już na działki. Za dużo wycierpiał, a zachowanie wskazuje, ze rokuje na kota, ktory dobrze odnajdzie się u boku człowieka. Pozostaje "tylko" go uratować - a przed nami najtrudniejsza walka w życiu Pattona. O życie. O godne, i bezpieczne życie.

Patton jest już po pierwszej wizycie u lekarza. Dostaje antybiotyki, ma oczyszczone rany, ale przed nami kolejne wizyty, leki, badania, a jaki się uda go wyleczyć, to szczepienia, profilaktyka itd...

Potrzebuje tez być solidnie, odpowiednio żywiony w czasie leczenia.

* Pamiętaj! Kastracja ratuje życie!

Koty niekastrowane walczą, umierają od ran i chorób, kocięta giną masowo.

Kochasz- kastrujesz :)