Witam serdecznie wszystkich, którzy trafili na moją zrzutkę.

Mam na imię Adrian, mam 26 lat i nigdy nie myślałem że będę musiał prosić o pomoc, ale życie pisze różne scenariusze. Zapewne każdy z nas słyszał o podobnych wypadkach, ale nikt się nie spodziewał że może spotkać on kogoś z nas, tak było ze mną.

Dzień 19.07.2022r zapowiadał się jak każdy inny, był również dniem w którym brałem udział w spotkaniu związanym z procesem rekrutacyjnym do służb mundurowych, w tym przypadku odhaczanie punktów związanych z komisją lekarską w Bydgoszczy, jak się okazało było tak do czasu. Wracając do domu, a w zasadzie będąc już ~5km od niego miałem wypadek drogowy, a mianowicie zderzenie czołowe samochodu osobowego z pojazdem ciężarowym, w skutek którego doznałem wieloodłamowego otwartego złamania kości udowej, wieloodłamowego złamania trzonów kości łokciowej i promieniowej, złamania trzonu kości podudzia prawego, złamania wyrostków poprzecznych kręgów L2, L3, L4, złamanie paliczka podstawnego lewego palucha, rozerwania śledziony, stłuczenia płuca, wstrząsu hipowolemicznego i innych obrażeń. W międzyczasie we Włocławskim szpitalu przeszedłem przez sepsę, oraz zapalenie płuc, by po miesiącu pobytu 19.08 móc wrócić czy może raczej być przywiezionym do domu. Od tamtej pory poza wizytami kontrolnymi u lekarza prowadzącego we Włocławku cały czas leżałem, bez możliwości przemieszczania się w jakikolwiek sposób, słysząc jedynie że „chyba jestem szalony” gdy wspomniałem z mamą o rehabilitacji, tak minęło mi pół roku, niczym ten ptak zamknięty w klatce mając w głowie jedynie myśl by tylko wrócić na nogi i słowa Pani trener „Głowa to przewodnik ciała i najważniejsze by to ona ciągnęła wszystko do przodu”, bo przecież kiedyś musi być dobrze.

Po szczerej rozmowie z rodzicami, postanowiliśmy skonsultować się prywatnie z innym ortopedą by zasięgnąć jego opinii, udaliśmy się do niego i był zdziwiony że tak długo leżę i że wykonano tak drogą operację, a nie wdrożono leczenia. Zalecił jak najszybsze rozpoczęcie rehabilitacji i próby pionizacji, wszystko zapowiadało się pięknie, ale pojawił się kolejny problem, a mianowicie okazało się że pomimo upłynięcia 6 miesięcy, oraz pozytywnych słów i rokowań lekarza prowadzącego, kość udowa wcale się nie zrasta, a luka pozostała po wycięciu fragmentu kości nadal tam jest i tym samym uniemożliwia mi powrót do normalności i chodzenia o własnych siłach, więc nadal mogę tylko leżeć, siedzieć, jeździć na wózku lub stawać na jednej nodze. Ze słów lekarza u którego byliśmy prywatnie wynika że najprawdopodobniej czeka mnie reoperacja, ale wiąże się to z kolejnymi wizytami, rehabilitacją, lekami które jednak są drogie. Koszty te znacznie przekraczają możliwości moje i mojej rodziny, dlatego zwracam się o pomoc. 

Stawiano już na mnie krzyże, zakładano że nie wyjdę z tego, mówiono że będę bez kończyn widząc moje obrażenia, a mimo to dałem radę, a cytując jednego z lekarzy „Wiele przypadków widziałem, ale Twój organizm ma tendencję do wychodzenia z bagna. Najwyraźniej masz coś jeszcze do zrobienia na tym świecie”. Chciałbym więc wrócić do sił i pokazać że tak w rzeczywistości jest i że nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa. 

Dziękuję bardzo za każdą wpłatę i udostępnienie – każda pomoc jest bezcenna, a dobro zawsze wraca pomnożone.